Kapitalny ten Baraż, zaiste. Przez chwilę był numerem 1 na stole i zdawało się, że coś w końcu zdetronizuje Brassa, ale jednak stawiając oba te tytuły na wadze - szala delikatnie przechyla się na korzyść prostszego w setupie, obsłudze, płynniejszego i bardziej eleganckiego Króla Birmingham. Porównanie do Brassa też jest tutaj nieprzypadkowe, gdyż podobne w obu grach są decyzje, jakie muszą podejmować gracze. Przewagę zdobywa ten, kto pierwszy wybuduje kluczowe budynki w strategicznych miejscach. Jednakże o ile w Brassie błąd w erze kanałów można było uratować w erze kolejowej, o tyle w Barrage jeden błąd na początku gry może nas sporo kosztować i dramatycznie do końca rozgrywki ustawić w miejscu, z którego nie będzie odwrotu. Barrage gorąco polecam, szczególnie osobom ze skłonnościami do masochizmu, gdyż rozgrywka w Barrage jest wyjątkową męczarnią intelektualną i sprawia realny ból. Krople potu będą Wam spływały po skroniach szybciej, niż alpejskie rzeki - gra wymaga planowania kilku ruchów do przodu, a i tak plan może się posypać w każdej chwili. Świetny mechanizm wydawania zasobów i ich powracania do gracza po kilku turach. Jakość wydania przyzwoita, mogło być lepiej. Wody w tej grze dużo, ale tylko na planszy, bo tytuł jest suchy jak wiór i nie ma sensu spodziewać się jakiegokolwiek klimatu. Rozgrywka przypomina wprowadzanie danych do arkusza kalkulacyjnego Excel. Dla fanów euro - musthave!