Dobrze jest być tym złym overlordem, którego plugawe sługi grasują po spowitych cuchnącą mgłą mrocznych zakamarkach londyńskich uliczek w Terrors of London. Ta gra z początku nie wzbudza szczerego entuzjazmu, podobnie jak dopiero co zawarta znajomość z szorstko życzliwym ulicznikiem, który proponuje pogłębienie relacji biznesowo towarzyskich przy pincie piwa w lokalu wyglądającym jakby zapadł się pod ziemię pod ciężarem własnej niegodziwości. W dodatku trzeba się nauczyć miejscowego dialektu pełnego pojęć, których opaczne zrozumienie może doprowadzić do zamówienia sojowego latte, kiedy chciałeś tylko kufel podwójnie chmielonego, doprawionego surowym testosteronem, smoliście ciemnego piwska z piekła rodem. Jednak po kilku głębszych partyjkach ta gra rozwija nietoperze skrzydła i pozwala zatopić kły w mięsiście soczystej rozgrywce, która pozwala wbić w serce przeciwnika kołek wielopunktowego kombosa zestruganego z kilku przepięknie zsynchronizowanych kart hordy. Mechanika łączenia zagrywanych kart w łańcuchy kolejno odpalanych umiejętności jest dla pojedynkowych deck builderów tym, czym wynalezienie kastetu dla procesu renegocjacji terminowości oraz warunków spłaty karcianych długów. Terrors of London zapewnia sowitą porcję składania hord, kombinowania kombosów, wymieniania ciosów w uroczo gotyckiej, mrocznej oprawie.