Powiedzieć, że Nucleum to bardzo dobra i trudna gra to jak nie powiedzieć nic. Otoczka gry sprytnie wpisuje się w mechanikę. Otóż nieco szybciej niż w rzeczywistości bo już w okolicach XIX wieku udało się ujarzmić częściowo energię uranu w procesie wytwarzania energii. Dzięki temu zarówno region Saksonii jak i przyległe terytoria zaczęły korzystać z dobrobytu nowego źródła energii. W grze wcielamy się w osoby które zarządzają dystrybucją energii, rozbudowują miasta i zasilają dzięki nowej infrastrukturze. Nucleum w wielu aspektach bierze sporo z Brassa, ale jednocześnie wprowadza swoje ciekawe mechaniki, dając nam złożoną wielowarstwową rozgrywkę. Akcje napędzane są przez kafle, których możemy użyć w dwojaki sposób. Oprócz planszy głównej, każdy z graczy posiada również indywidualną planszetkę eksperymentu z których każda jest inna. Zmienny również jest początkowy setup, dlatego nie musimy martwić się o powtarzalność rozgrywki. Kolejnym mechanizmem urozmaicającym każdą partię będą warunki zakończenia gry. Jest ich 5, ale żeby odpalić koniec gry wystarczy spełnić 3. Kombinacja jest dowolna. Nucleum to trudna gra z głębokimi i niosącymi swoje konsekwencje wyborami. Jeśli chcemy wygrać, musimy z naszych akcji wyciskać max maxów. To zdecydowanie nie jest gra dla początkujących, ba wielu wyjadaczy wyrżnie się na niej aż miło. Co do wykonania, jest ono bez zarzutu. Gra jest wykonana przepięknie z dbałością o szczegóły. Trzeba zaznaczyć, iż już rozgrywka na 2 osoby zabiera sporo miejsca. Przy komplecie graczy, boję się o tym pomyśleć. Jeśli więc niestraszne wam jest analizowanie każdego swojego ruchu, wyścig o wypełnianie kontraktów, duża złożoność rozgrywki, trudne decyzje. To bierzcie Nucleum, może trochę wyprostuje zwoje, ale warto!