Pierwsza czesc Trylogii Erica Langa. Hit ktory wdarl sie na stol i pozostal w pamieci na dlugo. Bardzo dynamiczna i emocjonujaca rozgrywka. Swietnie wyglada na stole, piekne figurki, grafiki na kartach, sama plansza. Do tego mechanicznie naprawdę dobrze działa i właściwie to jedna wielka walka o dominację i niszczenie wrogów. Trylogia Langa to wikingowie, starożytny Egipt i feudalna Japonia. Mi tematyka wojowników z północy pasuje najbardziej i najlepiej oddaje ten niezwykle krwawy i bardzo dynamiczny klimat

To co ma ogromne znaczenie w odbiorze Blood Rage, jak i fanu z rozgrywki, to znajomość kart. Ta gra bardzo mocno opiera się na wydraftowanych kartach i gracze, którzy rozegrali kilka partii, będą mieli przewagę nad tymi, co siadają do tytułu pierwszy raz. Gra jest bardzo płynna i dynamiczna, a grając na więcej graczy, jest również ciasno i dużo się dzieje. Szybkie tury, w których wykonujemy kolejno po jednej akcji, a także dosyć prosty i sprawny system walki, nie ma w grze zbyt dużo przerw, nie czuć tutaj znużenia. Na minus jednak muszę wskazać planszetki graczy, cienki papier. Jest też kilka mało intuicyjnych rzeczy, jak walka z innymi klanami, która odbywa się tylko jeśli ktoś wykonuje akcję plądrowania danego regionu, więc w splądrowanym regionie już nie zawalczymy. Można też wygrać walkę, a nie plądrować (nie my zainicjowaliśmy akcję). Niby to wszystko ma sens, ale na początku może się graczom pomieszać. Niektóre kombinacje kart robią też chore combosy, które nie powinny istnieć, chociaż dają jednocześnie dużo satysfakcji i zabawy z rozgrywki, no a przynajmniej danemu graczowi Podsumowując, Blood Rage najmniej mi się podoba z całej mitologicznej trylogii Erica Langa. Może to po prostu moje uprzedzenia, ale jestem fanem gier area control, a nie graveyard control. Odpowiednie umieranie za dużo punktów? Średnio mi leży. ~ Mateusz

Dla kogo? Dla fanów gier figurowych z negatywna interakcja, ale również z elementami euro. Raczej dla graczy nieco bardziej zaawansowanych, ponieważ gra wbrew pozorom nie jest taka łatwa. Sugerowany przeze mnie wiek to 14+. O co chodzi? W grze wcielony się w jedno z plemion wikingów, którzy w trakcie postępującego Ragnaroku będą walczyć o wieczną sławę i należne im miejsce w Valhalli. W tym celu zajmować będą tereny przyległe do wiecznego drzewa Ygdrasil. Do dyspozycji graczy będą nie tylko wojownicy z ich plemienia, ale równie potężne potwory, które będą stanowiły wsparcie walce. Mechanicznie każdy z graczy będzie posiadał zestaw wojowników oraz planszetke na której za pomocą kart będzie mógł wzmacniać swoje plemię. Głównym celem gry jest ciągła walka i przejmowanie kontroli nad terytoriami. Odczucia: Byłem mocno uprzedzony do tego tytułu nim siadłem pierwszy raz przy planszy, a jak się okazało Blood Rage całkiem mi sie spodobał. W grze jest wiele dróg do zwycięstwa, a strata jednostek bywa często mocniej korzystna niż ich utrzymanie. W moim odczuciu to bardzo udany mariaż gry ekonomicznej z Area Control. Wada gry jest dużą przewagą graczy doświadczonych nad początkującymi. Znajomość kart jest w grze kluczowa i mija kilka rozgrywek zanim jako tako będziemy w stanie ustalić synergie pomiędzy nimi. Wykonanie: mapa do gry i karty są dość proste, aczkolwiek bardzo czytelne. Figurki są duże i różnorodne, a także dość mocno szczegółowe. Ponadto co wypada na plus. Twórcy nie poszli na łatwiznę i klany z wyjątkiem kolorów różnią się również modelami figurek. Planszetki graczy wykonane są z tektury, która jest dość cienka, jednak nie wydaje mi się żeby stanowilo to duży problem nawet po większej ilości rozegranych partii.

Gra urosła do rangi kultowej, więc to, co napiszę może zabrzmieć jak bluźnierstwo, ale zagrałem dwukrotnie z wielkimi oczekiwaniami i za każdym razem skończyło się wielkim rozczarowaniem. Przerost formy nad treścią. Gra oferuje niewiele więcej ponad tonę plastiku; wykładanie figurek na planszę, ot co. Jakość wydania robi klimat, acz osoby, które już opanowały zasady i dobrze znają działanie kart mają zbyt dużą przewagę nad osobami, które grają po raz pierwszy. Czegoś mi tu brakuje, ale nie mam ochoty próbować kolejny raz.