⚙️ Do "Wieku Pary" przysiadłem z wielkimi oczekiwaniami. Nie mogę powiedzieć, że się zawiodłem, bo bawiłem się dobrze ale może miałem zbyt wielkie oczekiwania. To jedna z tych gier w które nie miałem jeszcze okazji wygrać. Żona i przyjaciele miażdżą mnie w nią niemiłosiernie ale mimo to, do każdej kolejnej rozgrywki podchodziłem z tak samo dużym entuzjazmem. ⚙️ Gra opiera się na mechanice workerplacementu. Za pomocą kół zębatych, silników elektrycznych i parowych napędzamy nasze maszyny, które doprowadzić mają nas do ostatecznego zwycięstwa i tytułu oficjalnego wynalazcy królowej Anglii. ⚙️ Budujemy nasze maszyny ale, co ważne, nie ograniczamy się tylko naszej planszetki i pola gry. Podczas rozgrywki możemy korzystać z maszyn zbudowanych przez naszych rywali, oczywiście płacąc wymaganą rekompensatę, jednak co ważniejsze wykorzystując dające przez nie korzyści. Ciekawy aspekt gry. ⚙️ Gra potrafi się ciągnąć. Paraliż analityczny jest nieunikniony. Zdarzały się rozgrywki, gry po swojej turze mogłem spokojnie pójść zaparzyć sobie kawę. Dlatego po paru rozgrywkach ograniczamy się już najczęściej do dwóch graczy. ⚙️ Gra jest mocno stołożerna! ⚙️ Samo wykonanie przypadło mi do gustu. Ilustracje oddają klimat a kafelki mimo, że pełne ikonografii to po jednej rozgrywce stają się jasne i przejrzyste. Zasady też nie są skomplikowane, więc próg wejścia nie jest bardzo wysoki. ⚙️ Bardzo dobrym pomysłem są dwustronne planszetki gracza. Gdzie po jednej stronie wszystkie postacie mają takie same możliwości a po paru rozgrywkach możemy spokojnie przejść na drugą stronę. Tam każda postacie posiada już inne możliwości i dodaje to dodatkowego smaczku grze.