Trismegistus to bardzo niedoceniana gra, może ze względu na swój przerost formy nad treścią. Wspaniałe.jest wcielać się w alchemików, transmitować pierwiastki w celu rozwijania wiedzy alchemicznej i warzenia eliksirów. Jednakże ikonografia i zasady tej gry tworzą dziedzinę nauki sama w sobie, zwoje w niej parują niemiłosiernie, ale satysfakcja na końcu jest lepsza niż odnalezienie prawdziwej żyły ołowiu (czy też złota). Prawdziwym miejscem w którym ta gra lśni jest tryb solo, brak konieczności tłumaczenia zasad innym graczom a.zamiast tego proste zmagania z kotem wybitnego alchemika (a może samym alchemikiem po nie do końca udanym eksperymencie?). Złożoność sprawia że rzadko do niej siadam, ale gdy już to robię mam zabawę i główkowania na dobre 2-3 godziny.