Ogólnie rzecz biorąc, było to dość przeciętne doświadczenie. Choć sam pomysł na grę jest bez wątpienia ciekawy i ma potencjał, to niestety zauważyłem wyraźne problemy z balansem kart, co sprawiało, że rozgrywka była nierówna i momentami frustrująca. Jednym z głównych mankamentów jest efekt kuli śnieżnej — gdy jeden z graczy zdobędzie przewagę, bardzo trudno jest go dogonić, co odbiera reszcie uczestników poczucie rywalizacji. Brakuje tu mechanizmów wyrównujących szanse, przez co rozgrywka szybko traci na emocjach i staje się jednostronna. Gra sama w sobie nie jest zła i zdarzają się momenty, które potrafią sprawić frajdę, jednak wspomniane problemy znacząco wpłynęły na moją ogólną ocenę. Przy odpowiednich poprawkach i lepszym zbalansowaniu mogłaby naprawdę wciągać, ale w obecnej formie niestety nie spełniła moich oczekiwań.

W SETI uwielbiam całą tą podróż, którą musimy przebyć by odkryć obce cywilizacje. Uwielbiam obroty planet, optymalizowanie moich ruchów, karty zagrywane na kilka sposobów, ciasne zarządzanie zasobami oraz świetnie zazębiające się mechaniki. Jednak najważniejsze dla mnie jest klimat tej gry. Jest on po prostu kosmiczny i pasuje do wszystkich akcji, które robię w grze. Chociaż muszę sobie trochę dawkować tą grę i to nie przez ten długi czas rozgrywki. Chodzi o to, że jest to taka gra, w której muszę się skupić na moich ruchach i nie ma czasu na gadanie i jakieś żarciki. Mózg czasami tak paruje bo człowiek stara się tu wycisnąć jak najwięcej punktów i przedłużyć to mielenie ciasnymi zasobami. Ostateczny werdykt: Euro, ale z rewelacyjnym kosmicznym klimatem.