Uwielbiam Pamir, ale przy Renaissance wygląda on na łatwą i przyjemną gierkę: w obsłudze, zasadach, głębi i złożoności rozgrywki. Nie spotkałem dotąd tego rodzaju gry - zamiata Splotterami, Lacerdami, COIN-ami.. gra ostatnio wydana po polsku, ponoć świetnie się sprzedaje - pytanie ilu graczy się od niej odbije.. ja na razie mam zaledwie kilka rozgrywek i nadal się jej uczę, ale wiem jedno - ma szansę na pierwszy plac w kolekcji. Top topów!!!

Gra inna niż wszystkie. Nie wystarczy tu przeczytanie zasad, po których i tak nie będziemy wiedzieli "po co" daną rzecz wykonać. Na początku wydaje się szybka, płytka i losowa co może spowodować, że gracze odbiją się od tytułu szybciej niż zobaczą co w sobie skrywa. Niby mówi się tak o wielu grach, że "przecież grałeś tylko raz, co możesz o tej grze wiedzieć", ale jednak tutaj wszystkie zależności w narzędziach, które zaserwowali nam Eklund z synem są niesamowite i niejasne na pierwszy rzut oka. Dopiero od 3ciej rozgrywki zobaczyłem co tak na prawdę ta gra skrywa w sobie. Pax Renaissance jest jak szafran, który najpierw potrzebuje wykiełkować z sadzonki, trzeba go podlewać i dbać o niego, a dopiero po czasie można go ususzyć i uzyskać ekskluzywną przyprawę, którą właśnie ta gra jest pośród innych planszówek.