Kolejny członek z rodziny "Pax'ów". Jeszcze bardziej skomplikowana niż Pamir. Początkowo mnogość zależności i działań może przytłoczyć, jednak gra po obcowaniu z nią wynagrodzi nam to po wielokroć. Akcje same w sobie nie są trudne - problemem może być zrozumienie i przypilnowanie "co, kiedy i jak". Zróżnicowane formy zwycięstwa w grze sprawiają, że rozgrywka nie jest prostolinijna. Dla niektórych problemem może być brak możliwości zaplanowania ruchu przy więcej niż 2 osobach - zanim dojdzie nasza kolej sytuacja na mapie i rynku kart może się zupełnie poprzestawiać. Poza drobnymi minusami produkcyjnymi (jak odrobinę nieczytelne niektóre symbole na kartach oraz fatalne monety) świetna gra.

Uwielbiam Pamir, ale przy Renaissance wygląda on na łatwą i przyjemną gierkę: w obsłudze, zasadach, głębi i złożoności rozgrywki. Nie spotkałem dotąd tego rodzaju gry - zamiata Splotterami, Lacerdami, COIN-ami.. gra ostatnio wydana po polsku, ponoć świetnie się sprzedaje - pytanie ilu graczy się od niej odbije.. ja na razie mam zaledwie kilka rozgrywek i nadal się jej uczę, ale wiem jedno - ma szansę na pierwszy plac w kolekcji. Top topów!!!

Gra inna niż wszystkie. Nie wystarczy tu przeczytanie zasad, po których i tak nie będziemy wiedzieli "po co" daną rzecz wykonać. Na początku wydaje się szybka, płytka i losowa co może spowodować, że gracze odbiją się od tytułu szybciej niż zobaczą co w sobie skrywa. Niby mówi się tak o wielu grach, że "przecież grałeś tylko raz, co możesz o tej grze wiedzieć", ale jednak tutaj wszystkie zależności w narzędziach, które zaserwowali nam Eklund z synem są niesamowite i niejasne na pierwszy rzut oka. Dopiero od 3ciej rozgrywki zobaczyłem co tak na prawdę ta gra skrywa w sobie. Pax Renaissance jest jak szafran, który najpierw potrzebuje wykiełkować z sadzonki, trzeba go podlewać i dbać o niego, a dopiero po czasie można go ususzyć i uzyskać ekskluzywną przyprawę, którą właśnie ta gra jest pośród innych planszówek.