Grę zagrałem dziesiątki razy, była to jedna z moich pierwszych nowoczesnych planszówek. Cudownie starzeje się na mojej półce, pomimo upływów lat, co jakiś czas wraca na mój stół. Podoba mi się, że Osadnicy: Narodziny Imperium wyróżniają się asymetrycznymi frakcjami, gdzie każda z nich nie tylko ma unikalne zdolności specjalne, ale również różne karty frakcyjne. Rzymianie plądrują karty przeciwników, Barbarzyńcy produkują dużą ilość ludzi, Japończycy wysyłają samurajów, a Egipcjanie wydobywają złoto. Wszystkie karty mają określony sektor na planszetce frakcji, co pozwala utrzymać porządek na stole. Karty produkcji znajdują się w górnym sektorze, cechy w środkowym, a karty akcji w dolnym. Dodatkowo drewniane żetony zasobów i minimalistyczne ilustracje na kartach, potrafią dodać uroku rozgrywce. Gra wyróżnia się wysoką regrywalnością dzięki różnorodnym frakcjom, co sprawia, że każda rozgrywka jest unikalna, oraz dużej ilości kart, co daje wiele możliwości. Niestety jej jedynym minusem jest jej skalowalność, ponieważ najlepiej sprawdza się w rozgrywce dwuosobowej (nie grałem solo).

No i kolejny klasyczek, tym razem polski, ograny. Mamy tu doczynienia z bardzo przyjemną i prostą grą nazwijmy to ekonomiczną. To takie minibudowwnie imperium. Mamy ładne surowce, karty, planszetki graczy, żetony i plansze punktacji. W Osadnikach stajemy na czele jednego z czterech imperiów (Japonia, Egipt, Rzym i Barbarzyńcy) i w odpowiedni sposób zarządzając dobrami, staramy się wygrać w walce o dominacje. Osadnicy to przede wszystkim gra karciana. Odpowiednie wykorzystanie akcji i kart daje nam szanse na zwyciestwo.