Nie gram często w gry wojenne, tak ten tytuł przypadł mi do gustu. Wykonanie jest solidne chociaż instrukcja jest jedną z gorszych z jakimi miałam do czynienia. Mała książeczka ze ścianą tekstu, mała ilość ilustracji a o przykładach danych akcji nie wspomnę. Czyta się ją ciężko. Po kilku partiach gra zaczęła być dla mnie dość powtarzalna. Może dlatego że grałam w to tylko z mężem i poznałam jego taktykę. Ale myślę że warto mimo to sprawdzić tę grę.

Karciana gra wojenna o gromadzeniu żetonów w strategicznych punktach na planszy, unikaniu bitwy tak długo jak to tylko możliwe i przeklinaniu pechowego dociągu. Lincoln znakomicie symuluje Wojnę Secrsyjną. Najpierw przekichane ma Północ, bo nie dość, że musi przetrwać, to jeszcze solidnie uszczypnąć Konfederację, a potem Południe będzie walczyć o przetrwanie. Ta gra jest asymetryczna do przesady, do bólu zębów. Każda ze stron ma różne warunki zwycięstwa oraz dysponuje innymi narzędziami do osiągnięcia celu. Talia Unii będzie rosła w siłę w trakcie gry, ale ten gracz ma bardzo pod górkę. Arsenał Konfederacji będzie się kurczył w trakcie konfliktu, za to secesjoniści mają bardzo dużą przewagę militarną i poza zdobyciem Waszyngtonu wystarczy, że przetrwają. Mechanicznie Lincoln to taki odwrócony deck builder. Za wykonywanie akcji płaci się tu kartami. Ogromne znaczenia mają kolejowe linie zaopatrzenia i kontrola połączeń. Gra nawet symuluje blokadę kontynentalną. Lincoln mnie wkurza niemiłosiernie. Gra kilka rzeczy robi dobrze i jednocześnie nonszalancko psuje wszystko, co w gameplayu istotne. Gra Unią bywa frustrująca aż do przesady. Ledwie się wywiniesz spod „młota Manassas” i musisz męczyć się ścigając z limitem przetasowań. Konfederacja po wstępnym blitzkriegu krwawi z zamulonej talii. Tam gdzie gra powinna oferować graczom pole do popisu, do błyśnięcia taktycznym geniuszem, przykłada im nóż do gardła i każe walczyć o przetrwanie. A to jest męczące. Lincoln jest chodzącą definicją mieszanych uczuć.