Życie na planszowych szlaku bywa ciężkie ale i szalenie satysfakcjonujące. Kiedy przeprawiać się przez bezdroża plansz, pokonasz dzikie ostępy mechanik i przebrniesz przez gęstwinę instrukcji, możesz usiąść w obozowisku i uraczyć zebranych nielichą historią. Lewis & Clark: the Expedition to zacny materiał na taką opowieść. Przede wszystkim w grze nie ciułamy punktów zwycięstwa, tylko ścigamy się do mety. Wszystko, co robimy w trakcie, napędza silnik, który poniesie nas do celu. Zarządzanie ręką kart i optymalizacja ruchów to podstawa sztuki wędrowania po szlaku. Mechanizm uruchamiania akcji z karty przez dołożenie do niej innej karty wymusza planowanie swoich posunięć i przemyślane wybieranie kart do zagrania. Posłanie indiańskich workerów do pracy w wiosce lub do wzmocnienia efektu karty urozmaica zarządzanie mepelkową siłą roboczą. Uzależnienie ilości zebranych zasobów od tego, jakie karty mają wyłożone inni gracze jest piekielnie mistrzowską zasadą. Jest obecna moja ulubiona opcja w grach, czyli skopiowanie efektu już zagranej karty. Dokupowanie kart na rękę warto przeprowadzić z głową, bo konkurencja nie ociąga się. Każda karta ma unikalną ilustrację, personalia i opisaną notkę biograficzną w instrukcji. Mechanika rozbijania obozu i zarządzania czasem wyprawy jest genialna. Trzeba zbalansować posiadane surowce i zagrywania karty, żeby nie zostać zasypanym żetonami zmarnowanego czasu. Gra oferuje dużo wyborów, decyzji do podjęcia, co pozwala każdy dylemat rozwiązać na kilka sposobów. A okazji do tego na finalnym etapie wyścigu na pewno nie zabraknie. Pod koniec dnia wędrówki Lewis & Clark okazuje się zaskakująco klimatycznym eurosucharem w Nowym Świecie.