Lamaland to bardzo fajna abstarkcyjna gra w zagrywanie piętrowo poliamo-kafelków, tak by zdobywać surowce i wykupywać karty lam, potem wykładać na kafelki lamy. I to wszystko na koniec da nam punkty zwycięstwa z kart celów, które deklarujemy się zrealizować. Aby to osiągnąć trzeba mieć trochę szczęścia w doborze kafelków i kart umiejtności ale i pokombinować jak stworzyć najlepsze pastwiska z kafelków. Podoba mi się styl graficzny stylizowany na południowo-amerykańskie malowidła, drewienka zasobów, żetony i kafle są bardzo dobrej jakości. Nie mam do czego się przyczepić, jeśli chodzi o wykonanie. Rozgrywka jest przyjemna i wystarczająco mózgożerna jak na zgrabny, niezbyt długi abstrakt. Rozłożenie i wytłumaczenie zajmie może z 10-15 minut, bo posegregowanie i potasowanie kafelków jest ciut niewygodne. Dla mnie jednak to jedna z moich ulubionych dość szybkich gier rodzinnych z elementem przestrzennym. Zostaje w kolekcji.

#LutyzLacertą #Lamaland No i to jest hicior! Lamaland przebojem wdarł się na nasz stół i jest odkryciem początku tego roku. Partia za partią się toczy i nie mamy dość. Phil Walker-Harding znakomicie wykorzystał sprawdzone mechanizmy z „Chatki z piernika” i „Parku Niedźwiedzi”, a połączenie wyszło rewelacyjne. Rozbudowujemy nasze posesje dokładając kafle zarówno w poziomie, jak i w pionie, dzięki czemu zdobywamy pokarm, za który możemy kupować lamy. Ale żeby nie było za łatwo, musimy też dobrze wybrać pastwiska dla naszych lam, na których już nie będziemy mogli położyć następnych kafli. A z kolei rozmieszczenie lam może mieć kluczowe znaczenie przy realizacji kart celów. Dokładając do tego karty mieszkańców wioski, którzy mogą przynieść spore korzyści, otrzymujemy fantastyczne połączenie wielu dróg prowadzących do zwycięstwa. Dla mnie Lamaland to gra kompletna, cudownie regrywalna, przyjemna dla oka, w którą chce się grać więcej i więcej. Na pewno będzie często gościć na naszym stole.