Celtyckie plemiona rozproszyły się w poszukiwaniu terenów do zasiedlenia. Jednak nowe ziemie zawsze przynoszą ze sobą pokusę objęcia władzy nad nimi oraz słabszymi konkurentami. W Inis prowadzimy ku zwycięstwu swój Klan, którego celem jest zdominowanie przeciwników i zdobycie insygniów władzy nad całą krainą. Ale bynajmniej nie będzie to łatwe zadanie, bo na tytuł Wielkiego Wodza ostrzą sobie zęby i włócznie wszyscy pozostali. Inis urzeka połączeniem prostoty zasad z emocjonującą rozgrywką, a mieszanka ta okraszona jest dla smaku pięknym, wyróżniającym grę z tłumu wydaniem. Wszystkie akcje wykonujemy wyłącznie za pomocą kart, które z początkiem rundy dobieramy systemem draftu. Rozwiązanie to sprawia, że praktycznie co rundę pula naszych dostępnych akcji będzie się zmieniała, a jednocześnie będziemy zmuszeni do elastyczności i dostosowania swoich planów do aktualnie posiadanych kart. Ponadto gra daje nam trzy sposoby na sięgnięcie po wygraną, przez co należy mieć oczy dookoła głowy i wnikliwie obserwować planszę, gdyż niepilnowani przeciwnicy tylko czekają na okazję, by niepostrzeżenie, bez wzbudzania większego zainteresowania spełnić jeden z warunków zwycięstwa. Jednak nawet wówczas wynik nie jest jeszcze przesądzony, bowiem w takiej sytuacji będziemy mieli okazję zakosztować creme de la creme całej rozgrywki, które to rozwiązanie sprawia, że Inis jest w dalszym ciągu jednym z moich ulubionych tytułów. Gdy jeden z graczy spełni warunek zwycięstwa, musi on wyłonić się z cienia, cały na biało, założyć odblaskową kamizelkę z cekinami i oświadczyć wszem i wobec pozostałym graczom, iż oto niniejszym pretenduje do tronu! Moment ten jest równoznaczny z odzianiem się w czerwoną płachtę i wbiegnięciem w zagrodę byków, gdyż nagle wszystkie reflektory i cała uwaga pozostałych graczy skierowana jest właśnie na tego jednego śmiałka. Jeśli w myśl zasady „jeden na wszystkich, wszyscy na jednego” uda się go spacyfikować i powstrzymać przed władczymi zapędami, to cała przepychanka rozpoczyna się od nowa. I właśnie za to uwielbiam Inis.

Bardzo lubię wszelkie twory oparte na kulturze Celtyckiej. Nienależnie, czy to film, książka, czy gra planszowa. Bardzo więc się ucieszyłem, gdy miałem okazję poznać INIS. Niestety gra mnie bardzo zawiodła. Wykonanie jest fajne. Karty duże i ładnie zilustrowane. Kafle planszy równiez bardzo na ładne. Figurki...trochę gorzej, ale nie ma tragedii. Podoba mi się r oo wbiez system draftu, modularnej planszy i zastosowanie mechaniki "makao". Natomiast sama gra okropnie mnie wybudziła. Grałem łącznie 4 razy licząc na zmianę. Natomiast przeciąganie liny w jednym z celów kończących grę nie przypadło mi do gustu i gra zwyczajnie mi się dłuży mimo iz jakąś bardzo długa nie jest.