Pół oceny wyżej za temat i pomysłowy sposób jego w plecenia w mechanikę gry. Gra nie jest może przesadnie skomplikowana, jeśli chodzi o zasady. Nie jest też na pewno pod tym względem prosta. Zwłaszcza, że trzeba zapanować nad niemałym obszarem gry, gdzie kolorostyki i typy pionków zaczynają się mieszać. Łatwo się pogubić, a i instrukcja nie rozwiewa do końca wszystkich wątpliwości (w dodatku sprawia wrażenie troszkę chaotycznej). Gra się momentami dłuży. Dla wytrwałych miłośników Boskiej Komedii.

Grałam w prototyp Inferno, więc jeszcze coś się może zmienić do momentu wprowadzenia gry do sklepów. Instrukcja była dla mnie dość toporna, choć same zasady wcale nie były jakieś skomplikowane. Dla mnie wadą jest powtarzalność ruchu, niby mamy tu worker placement i możemy korzystać z różnych pól, ale miałam wrażenie, że koniec końców sprowadza się to do tego samego. Ciekawy jest aspekt z przeprowadzaniem tych dusz po kręgach piekielnych, ale podczas gry nie zachwycił mnie on na tyle, by odczarować mi tę grę. Rozgrywka mi się dłużyła niemiłosiernie. Im później w grze, tym większość graczy ma większą liczbę workerów do wykorzystania, co przyczynia się do dłuższych rund (choć same akcje idą sprawnie, to liczba tych akcji w turze się zwiększa). Spoko, że sami jesteśmy odpowiedzialni za to jak zapunktujemy. Gra ma swoje plusy i minusy, jednak te negatywne aspekty odczuwam bardziej. Nie mówię kategorycznego nie, może jeszcze kiedyś zweryfikuję swoje wrażenia po rozgrywce. Ocena po 1 partii w 4 osoby. Czas gry = 3:12 h.