Grałam w prototyp Inferno, więc jeszcze coś się może zmienić do momentu wprowadzenia gry do sklepów. Instrukcja była dla mnie dość toporna, choć same zasady wcale nie były jakieś skomplikowane. Dla mnie wadą jest powtarzalność ruchu, niby mamy tu worker placement i możemy korzystać z różnych pól, ale miałam wrażenie, że koniec końców sprowadza się to do tego samego. Ciekawy jest aspekt z przeprowadzaniem tych dusz po kręgach piekielnych, ale podczas gry nie zachwycił mnie on na tyle, by odczarować mi tę grę. Rozgrywka mi się dłużyła niemiłosiernie. Im później w grze, tym większość graczy ma większą liczbę workerów do wykorzystania, co przyczynia się do dłuższych rund (choć same akcje idą sprawnie, to liczba tych akcji w turze się zwiększa). Spoko, że sami jesteśmy odpowiedzialni za to jak zapunktujemy. Gra ma swoje plusy i minusy, jednak te negatywne aspekty odczuwam bardziej. Nie mówię kategorycznego nie, może jeszcze kiedyś zweryfikuję swoje wrażenia po rozgrywce. Ocena po 1 partii w 4 osoby. Czas gry = 3:12 h.

Inferno to gra pełna barw i to dosłownie. Jest w niej dużo kolorów, gdyż każdy piekielny krąg jest sygnowany innym odcieniem. Przez to plansza zdaje się, na pierwszy rzut oka, być mało czytelna. Jednak po krótkim obyciu z grą, wszystko zdaje się mieć sens i dostrzegamy regułę w tym chaosie. Po pierwszym przeczytaniu instrukcji miałam jeszcze kilka niepewności. Wydaje mi się, że ta mogłaby być lepiej napisana, ale z racji tego, że otrzymaliśmy prototyp, wierzę, iż polska wersja instrukcji przejdzie jeszcze jakieś korekty. Zasady, jak się potem okazało, wcale nie są tak zawiłe. Gracze wykonują wpierw fazę piekła, a następnie fazę Florencji. W tej drugiej mamy możliwość wykonania akcji dzięki członkowi swojego rodu albo oskarżenie innych i zesłanie ich dusz do piekła. Inferno próbuje być klimatyczną grą. W instrukcji jest całkiem sporo miejsca poświęconego na opis postaci i miejsc, jednak ja podczas rozgrywki tego klimatu nie czuję. Z biegiem rozgrywki będziemy zyskiwać nowych członków naszych rodów, co oznacza, że teoretycznie będziemy mogli wykonywać więcej akcji, a to znacznie wydłuża końcówkę rozgrywki. Ikonografia, choć z początku przerażała, to w trakcie gry dało się ją zrozumieć. Pozytywnym aspektem jest wygląd gry, bo po ułożeniu dusz w odpowiednich kręgach piekielnych, Inferno całkiem ładnie prezentuje się na stole. Wielkim plusem jest również szybkość rund. W swojej turze wykonujemy tylko 2 fazy i same rundy idą całkiem dynamicznie, jednak pełna rozgrywka może zająć nawet 3 godziny. Inferno na pierwszy rzut oka wydaje się być ciężkim mózgożerem, jednak jak się wejrzy w głąb gry, można odkryć, że nie taki diabeł straszny... ~ Kasia