Inferno to gra pełna barw i to dosłownie. Jest w niej dużo kolorów, gdyż każdy piekielny krąg jest sygnowany innym odcieniem. Przez to plansza zdaje się, na pierwszy rzut oka, być mało czytelna. Jednak po krótkim obyciu z grą, wszystko zdaje się mieć sens i dostrzegamy regułę w tym chaosie. Po pierwszym przeczytaniu instrukcji miałam jeszcze kilka niepewności. Wydaje mi się, że ta mogłaby być lepiej napisana, ale z racji tego, że otrzymaliśmy prototyp, wierzę, iż polska wersja instrukcji przejdzie jeszcze jakieś korekty. Zasady, jak się potem okazało, wcale nie są tak zawiłe. Gracze wykonują wpierw fazę piekła, a następnie fazę Florencji. W tej drugiej mamy możliwość wykonania akcji dzięki członkowi swojego rodu albo oskarżenie innych i zesłanie ich dusz do piekła. Inferno próbuje być klimatyczną grą. W instrukcji jest całkiem sporo miejsca poświęconego na opis postaci i miejsc, jednak ja podczas rozgrywki tego klimatu nie czuję. Z biegiem rozgrywki będziemy zyskiwać nowych członków naszych rodów, co oznacza, że teoretycznie będziemy mogli wykonywać więcej akcji, a to znacznie wydłuża końcówkę rozgrywki. Ikonografia, choć z początku przerażała, to w trakcie gry dało się ją zrozumieć. Pozytywnym aspektem jest wygląd gry, bo po ułożeniu dusz w odpowiednich kręgach piekielnych, Inferno całkiem ładnie prezentuje się na stole. Wielkim plusem jest również szybkość rund. W swojej turze wykonujemy tylko 2 fazy i same rundy idą całkiem dynamicznie, jednak pełna rozgrywka może zająć nawet 3 godziny. Inferno na pierwszy rzut oka wydaje się być ciężkim mózgożerem, jednak jak się wejrzy w głąb gry, można odkryć, że nie taki diabeł straszny... ~ Kasia