Dune: Wojna o Arrakis

Wojna o Arrakis (2 osoby) – Póki co jedna partia, ale jaka mięsista! Przyznam jednak, że słabo wykorzystywałem możliwości moich liderów skutkiem czego mało tych nazwanych miałem na placu boju. Mocno też ryzykowałem, bo Żniwiarki raczej rozstawiałem na głębokich pustyniach i to bez obstawy. Szybko zaowocowało to zniszczeniem ich przez siły fremeńskie i wszystkimi możliwymi zakazami, bo jak to się mówi „przyprawa musi płynąć”. Potem już odzyskałem kontrolę i bardzo często robiłem desant za pomocą Ornitopterów na wrogie Sicze. Choć rzucałem kośćmi akcji to nie czułem, żeby mnie to jakoś bardzo ograniczało, a walka też nie powiedziałbym, żeby była losowa. Choć współgracza irytowało to, że atakował mnie, a ja po pierwszej rundzie walki się wycofywałem praktycznie bez strat coraz bardziej w głąb pustyni. W końcu gdy miałem 8 przyprawy czy 7, przyprawa ładnie płynęła, ale bardzo mocno się odsłoniłem zapuszczając się za bardzo w głąb pustyni. Pal sześć Kurzawę Coroliosa czy czerwie, ale nie zauważyłem nawet kiedy przeciwnik zrobił wyrwę w moim górskim łańcuchu bronią atomową, a na dokładkę wezwał tam Stworzyciela. To było zrobione za pomocą karty, nie, żeby już Atrydzi mieli 8 wymaganych punktów, ale gorzej, że nie zauważyłem połączenia czerwie + żetony czyli „pustynnej autostrady” i ani się obejrzałem, a cała armia pod dowództwem Paula wybudzonego wjechała mi do miasta. Przeciwnik zdecydował się najpierw użyć Potęgi pustyni by osłabić moje wojsko stacjonujące w stolicy i myślałem, że w takim razie wygram, bo miałem właśnie przeprowadzić atak na niestrzeżoną Sicz, co dałoby mi 10 punktów, ale niestety Atrydzi byli szybsi, bowiem ta „potęga pustyni” była z karty dowódcy, a ten oprócz tego mógł zrobić najazd i moja stolica została zdobyta... Niesamowity spektakl.