Jedna z moich ulubionych gier w kolekcji, tych, które nigdy nie zejdą z mojej półki. Przez poziom trudności gry rozumiem bardziej „próg wejścia” a nie analizowanie możliwości zwycięstwa, więc Brass dostaje ode mnie zdecydowanie poziom średni a nie trudny jak jest na Planszeo. Gra polega na wykonywaniu prostych akcji, które opłacamy kartami z ręki. Bardzo lubię tytuły, które można określić mianem „easy to learn, hard to master” i Brass Birmingham zdecydowanie takim jest. Polecam!

Jak każda gra euro, Brass wymaga od gracza maksymalnego skupienia i optymalizacji ruchów. Zwłaszcza, że mamy ich zamkniętą ilość. Jak w każdej grze euro, albo wykonamy znaczący i dobry ruch, który odpali nam dające zasoby kombo, albo plaśniemy jakąś kluską o planszę. Do tego musimy obserwować współgraczy i adaptacyjnie reagować na ich ruchy, dostosowując odpowiednio nasze zagrania. Czy Brass jest grą wybitną? Trudno powiedzieć, ale na pewno jest grą bardzo dobrą i wartą zagrania. Na zarzuty, że gra jest ciemna i mroczna, cóż klimatycznie to odwzorowanie tamtych czasów. Poza tym plansza jest dwustronna, nic nie stoi na przeszkodzie, aby zagrać "stroną dzienną". Smaczkiem jest to, że mechanika jest poparta faktami historycznymi, dlatego czytając instrukcję znajdziecie tam ciekawostki i odwołania. Podobnie jest z kartami postaci. Każda z nich posiada notkę, która dodaje przyjemności w obcowaniu z tytułem. Jak na euro, gra nie zajmuje na stole wybitnie dużo miejsca. Również pudełku na regale prezentuje się nad wyraz smukle. Brass to jeden z tych tytułów, w który każdy zaawansowany gracz powinien zagrać chociaż raz. Choć jeśli jesteś eurograczem to na jednym razie się nie skończy.