Brass: Birmingham

[współpracareklamowa] Egzemplarz gry otrzymaliśmy bezzwrotnie od wydawnictwa Rebel, za co bardzo dziękujemy! Wydawca nie ma wpływu na treść recenzji.

Brass: Birmingham przenosi nas w czasy angielskiej rewolucji przemysłowej XVIII i XIX wieku, kiedy to wcielamy się w przedsiębiorcę, budujemy linie kanałowe i kolejowe, stawiamy różnorodne zakłady oraz sprzedajemy towary. Jest to gra ekonomiczna, ale da się odczuć lekki klimat tamtej epoki, kiedy zaszły gwałtowne przemiany dotyczące gospodarki, a konkretnie transportu towarów, handlu i industrializacji.

Instrukcja w poprawny sposób wyjaśnia wszystkie zasady gry. Nie dopatrzyłam się jakiś nieścisłości.

Gra jest podzielona na dwie części: erę kanałów (1770–1830) i erę kolei (1830–1870). Punkty zwycięstwa zdobywa się na koniec każdej ery. Pierwsza mechanika, która najbardziej rzuca się w oczy, to budowanie sieci kanałów w pierwszej erze i linii kolejowych w drugiej erze, aby połączyć różne miasta, co umożliwia graczom transport towarów i korzystanie z zasobów. Budowanie tych linii jest kluczowym elementem rozgrywki, ponieważ pozwala zdobyć za nie sporo punktów zwycięstwa. Będzie nam zależało, aby połącznia przylegały do miast, w których znajduje się najwięcej odwróconych kafelków zakładów. Miasta mają różną liczbę pól, a także określają, jaki rodzaj budynków można w nich wybudować.

À propos zakładów produkcyjnych, mamy kilka ich rodzajów. Każdy z nich przyniesie nam punkty zwycięstwa, o ile odwrócimy ich kafelek na mapie. Jak to zrobić? W przypadku kopalni węgla, hut żelaza i browarów, wszystkie zasoby umieszczone na poszczególnym budynku muszą zostać wykorzystane przez jego właściciela lub innego gracza. Ważne jest obserwowanie, co dzieje się na mapie i na jakie zasoby jest aktualnie popyt, co pozwoli nam lepiej opracować strategię. Natomiast w przypadku przędzalni bawełny, manufaktur i garncarni, będziemy sprzedawać ich towary do konkretnych punktów na mapie. W erze kolejowej będziemy mogli wybudować tylko jeden zakład w mieście, natomiast w erze kolejowej możemy budować więcej. Budynki mają również różne poziomy. Będzie nam zależało na wybudowaniu jak największej liczby zakładów od 2. poziomu w pierwszej części rozgrywki, ponieważ będą one mogły zapunktować dwukrotnie. Gdy era kanałowa zakończy się, z mapy zostaną usunięte tylko budynki 1. poziomu. Odwrócone żetony zakładów zwiększają również nasz dochód, który pozyskujemy na koniec każdej rundy.

Kolejną mechaniką w tej grze jest zarządzanie ręką kart, które są używane do wykonywania różnych akcji. W przypadku rozbudowy sieci, sprzedaży towarów, wzięcia pożyczki, dobrania kart uniwersalnych czy rozwoju, możemy wykorzystać dowolną kartę. Natomiast, gdy chcemy wybudować zakład, potrzebujemy albo karty miasta, która pozwala umieścić kafelek budynku we wskazanym mieście, albo karty zakładu, która wskazuje, jaki konkretny rodzaj budynku możemy wybudować w dowolnym mieście należącym do naszej sieci. Dlatego opracowanie naszej strategii będzie zależało od tego, jakie karty trafią się nam na rękę. W swojej turze możemy wykonać dwie akcje. Era kończy się, gdy wyczerpie się talia kart oraz gdy wszyscy gracze zagrają wszystkie karty z ręki.

Warto również wspomnieć o pożyczkach, które są bardzo ważne, zwłaszcza na początku gry. Jeśli ich nie weźmiemy, będzie nam bardzo trudno opłacić zakłady, które chcielibyśmy postawić na mapie. Zaciągając dług, zmniejszamy swój dochód, jednakże w dalszej części rozgrywki łatwo odrobimy straty, gdy uda nam się odwrócić żetony naszych budynków na mapie, co zwiększy nasz dochód.

Jeszcze tylko krótko poruszę różnice między Brassem: Lancashire a edycją Birmingham. W omawiamym Brassie pojawiły się nowe budynki, jest ich tutaj więcej. Aby sprzedać towary w Brassie: Birmingham, potrzebujemy konkretnie beczek piwa pozyskiwanych z browarni. Dodano również uniwersalne karty przedsiębiorstw i miast, które działają jak jokery.

Gracze mogą korzystać z sieci i zasobów innych graczy, co wprowadza dużo interakcji. Będziemy ścigać się o najkorzystniejsze miejsca na mapie, budując zakłady i linie. Podoba mi się to, że jest możliwość podbierania sobie węgla, żelaza i beczek piwa. Z jednej strony ułatwiamy przeciwnikowi odwrócenie kafelka budynku, ale z drugiej możemy mu mocno popsuć plany, zabierając potrzebne zasoby.

Najlepiej mi się gra na 4 graczy, ponieważ robi się ciasno na mapie oraz wszystkie możliwe karty biorą udział w rozgrywce. Natomiast uważam, że 2- oraz 3-osoby skład jest również w porządku.

Rozgrywka trwa w zależności od liczby graczy - od 1,5 do 3 godzin.

Szata graficzna gry bardzo mi przypadła do gustu. Zastosowana paleta barw doskonale pasuje do tematyki gry, a przy tym dodaje jej elegancji. Plansza oraz planszetki graczy posiadają dwie strony: dzienną i nocną. Osobiście wolę tę drugą, ponieważ jest bardziej klimatyczna. Mapa jest przede wszystkim czytelna, a komponenty są dobrze wykonane, zwłaszcza beczki piwa, które bardzo ładnie się prezentują.

Brass: Birmingham to jedna z moich ulubionych gier, nie tylko ekonomicznych, ale w ogóle. Wcale się nie dziwię, że zajmuje wysokie miejsce w rankingach. Daje graczom mnóstwo możliwości wykazania się podczas rozgrywki, eksperymentowania i odkrywania nowych sposobów do osiągnięcia zwycięstwa. Każda decyzja ma znaczenie, co wymaga elastycznego reagowania na to, co aktualnie dzieje się na mapie i dostosowywania strategii. Bardzo podoba mi się interakcja, dzięki której możemy korzystać z sieci i zasobów innych graczy, co pozwala nam nieco pokrzyżować innym plany. Natomiast szata graficzna dodaje elegancji i doskonale odzwierciedla tematykę gry, czyli czasy rewolucji przemysłowej w Anglii.

Uważam, że jest to również gra, która zapewnia mnóstwo satysfakcji doświadczonym graczom, ale także jest to tytuł, który warto pokazać początkującym osobom, które chciałyby doświadczyć czegoś nowego i bardziej wymagającego.

/Patrycja