„ Wiek Pary”, czyli jak zdobyć tytuł mgr inż. w weekend. Plusy: 1. Solidne wydanie. 2. Proste zasady. 3. Czytelne grafiki/symbole 4. Interakcja 5. Mechanika 6. Regrywalność Minusy: 1. Uciekający klimat Steampunka. 2. Brak wypraski. „ Wiek Pary”, to bardzo ciekawy worker placement, którego zasady są łatwe, ale wprawy w tworzeniu maszyn nabierzemy po kilku partiach. Pierwsze partie to budowa maszyn po omacku, bo nie wiemy jeszcze jak to wszystko działa i jak podejść do tej inżynierskiej zagwozdki a to zachęca do kolejnych rozgrywek. Czuć w grze klimat tworzenia maszyn, czuć, że tworzymy coś, co po uruchomieniu buchnie parą, koła zębate pójdą w ruch a wszędobylskie żarówki rozżarzą, jak kontrolki w moim starym samochodzie. Klimat odczuwalny, ale nie klimat steampunka, określiłbym go, jako industrialny. Interakcja wymusza podjęcie decyzji czy budujemy maszynę dla siebie czy też chcemy skusić innych do jej aktywacji. Ma to wpływ nie tylko na ilość punktów i profity, ale i na czas rozgrywki. Moim zdaniem gra w 4 osoby to maksymalny wariant, ponieważ przy 4 osobach robi się mały chaos na stole i trudno ogarnąć wszystkie maszyny. Gra ma swój specyficzny urok, który potęgują grafiki, które są czytelne i idealnie wpasowują się w klimat, choć urodą nie powalają. Grę polecam 7/10