Wędrowcy znad Południowego Tygrysu to w zasadzie gra typu set-collection na sterydach. W grze głównie za pomocą drugiej wiodącej mechaniki jaką jest worker/dice placement będziemy pozyskiwać karty lub żetony wzmacniające naszych workerów. Jeśli o ten ostatni aspekt chodzi, to moje pierwsze skojarzenia to Wyprawa Darwina, z tym że tutaj jest ciekawiej. Koniec końców chcemy zbierać karty, które dają nam nowe akcje, efekty jednorazowe i pasywne. Karty te możemy wzmacniać kolejnymi "mieszkańcami", czy kartami inspiracji, które podwajają dorobek punktowy z kart nieba. Zatem tworzymy własne tableau i ścigamy się na torze dziennika, który przypomina ten z Zaginionej Wyspy Arnak. Zasady nie są trudne i raczej intuicyjne. Myślę, że łatwo wrócić do tej gry po jakimś czasie bez konieczności ponownej nauki zasad - podobnie jak w Paladynach Zachodniego Królestwa. Trudność tego tytułu polega jednak na wybraniu strategii i podążania nią. Oprócz dziennika nie ma tu nicm, co wskazywało by nam "w co iść". W zasadzie mamy dowolność. Dziennik natomiast to jest to, na co zwracamy uwagę przed grą. Dobrze jest obrać sobie ścieżkę podążania zanim zaczniemy i dążyć do spełnienia jej wymagań, bo można się zablokować. Wędrowcy znad Południowego Tygrysu mogą powodować paraliż decyzyjny, bo jest się tu nad czym zastanowić. Jeśli chodzi o wykonanie to jest dobrze. Gra jest wizualnie przyjemna. Komponenty są dobrej jakości. Wypraska jest ok, choć mogła być lepsza. Gra jest niestety stołożerna. Początkowo tego nie widać ale jak nasze panoramy kart zaczynają się rozwijać to szybko zaczyna brakować miejsca. Bardzo polubiłem tę grę. Szybki setup i brak konieczności odświeżania sobie zasad sprawia, że jest to gra z jednej strony niezobowiązująca, a z drugiej bardzo angażująca. Na pewno będzie wracać na stół.