Opinia po 7 partiach (2 i 3 osobowych), gra z poczty planszówkowej. Dotychczas tego autora grałem tylko w paladynów zachodniego królestwa. Kapitalna gra euro z niesamowicie zazębiającymi się mechanikami. O ile Paladyni Zachodniego Królestwa to sandbox gdzie mamy mnóstwo dróg do zwycięstwa to Wędrowcy są bardziej "wąscy" nakierunkowani na konkretne strategie pod to co dają wyłożone karty. To tylko z pozoru sprawia, że gra się łatwiej, ale tak na prawdę gra jest bardziej wymagająca niż paladyni - wymaga więcej zręczności, mobilności w dopasowywaniu strategii na bieżąco. Bardzo pozytywnie oceniam też, dużą interakcję między graczami i presję związaną z końcem gry, bo jak mamy współgracza sprintera to zakończy grę zanim my się przygotujemy. Czas gry jest zbliżony do tego pudełkowego. W dwie osoby gramy od 60-80 minut. W trzy osoby od 80-100 minut. Co jest świetnym czasem jak na tak złożony tytuł. Często nie graliśmy w paladynów których uwielbiam właśnie z tego powodu, wędrowców wyjmę częściej. Dla mnie gra jest świetna, podoba mi się klimat gry i mechaniki w niej zawarte. Grę ogrywaliśmy z instrumentalną muzyką arabską, folkiem orientalnym, a także ścieżką dźwiękową z gry Age Of Empires - co świetnie nadawało klimat pustynnej tułaczce na planszy.

Zaskakująca z kilku powodow: bo wcale nie planowałem jej kupować; bo średnio podobały mi się dotychczasowe gry Shema; bo sprawdzilem w tryb solo, czego nigdy nie robię, i jest bardzo fajny (i trudny). Nie potwierdzam: zarzutów do instrukcji (nie jest wzorcowa, ale da się przeżyć); przekombinowania (mechaniki nakładają się wzajemnie na siebie i jednoczesnie kleją fabularnie, co daje klimat (w euro) i zrównoważony flow rozgrywki), oraz rzekomych dłużyzn - (gra jest relatywnie szybka a mechanizm wyścigu fajnie bilansuje tempo gry). Generalnie? No bardzo chwalę tę grę... Takich przykładowo Najeżdzcow z Północy czy ze Scythii, to perscy Wędrowcy wciągają nosem. A czy w ogole Wedrowcy są? To set collection zmiksowany z dice placement, w układzie wyścigu, gdzie warto być pierwszym, warto mieć wybór i kontrolę, niestety liczne wybory utrudniają nam życie - wszystkiego nie ogarniemy, a zdecydować się trudno. Relatywnie easy to learn (dla ogranych graczy, bo zasad trochę jest, ale jak wspominałem, narracyjnie się zapamiętują) ale na pewno hard to master (szczególnie solo.. tak mnie ta automa leję, że szok). Potwierdzam, że gra wywoluje jakieś skojarzenia z Wyprawą Darwina, gdzieś przebijaja też refleksy z GWT. Ale za mało grałem w tamte gry, żeby uczciwie podpisać się pod tezą o bliższych związkach z wymienionymi. Sumarycznie? WzPT to wielkie zaskoczenie tego roku: trafiła do mnie przypadkiem i szturmem wdarła się na salony. Na tę chwilę nie znajduję istotnych wad: jedyne zarzuty, na siłę formulowane, to grafiki Miko (ja umiarkowanie lubię) i cieniutkie karty. Poza tym nie mam na co narzekac. Gra bardzo siadła wspolgraczom, mnie wręcz zauroczyła, stąd testy i rozgrywki solo (ewenement u mnie). Dla mnie bomba.. będzie pretendowała do mojego odkrycia albo gry roku 2024. Eurosucharzystom polecam sprawdzić!