Dla kogo? Chciałbym powiedzieć, że dla każdego, ale co mam kłamać? Zdecydowanie coś dla eurosucharzystow. Gra pozbawiona jest klimatu i jest totalnie abstrakcyjna. Zasady nie są szczególnie trudne, ale gra pali zwoje. Krąży opinia, że to Excel na planszy, ale to wierutną....no dobra to jest absolutną prawda. W związku z powyższym raczej 14+ O co chodzi? W grze wcielamy się w Azteckich budowniczych, których głównym zadaniem jest wzniesienie piramidy ku czci bogów. Każdy z graczy w trakcie rozgrywki będzie miał do dyspozycji robotników krążących po planszy i wykonujacych akcje z pól na których się zatrzymają. Odczucia: Gdy pierwszy raz zobaczyłem plansze uznałem, że to jakieś szaleństwo. Elementów na planszy jest mnóstwo i na pierwszy rzut oka gra może przytłaczać. Szybko jednak okazuje się, że zasady są dość proste, a cała gra polega na kalkulacji akcji i tego co w dalszej perspektywie bardziej nam pasuje. Osobiście uwielbiam te grę. Bardzo odpowiada mi możliwość planowania dalekosiężnej strategii i spinanie wszystkich klocków tak, aby zdobyć jak najwięcej punktów. Gra w mojej opinii jest bardzo satysfakcjonująca. Wykonanie: Duza ładna plansza, pożądane kartonowe elementy i klocki piramidy nie budzą obiekcji. Jedynie żałuję, że twórcy zdecydowali się na brzydki bardzo generyczne kostki stanowiące naszych robotników. Elementy gry są czytelne i gdy gracze zapoznają się z zasadami gry nie budzą większych wątpliwości. Mechanicznie wszystko gra doskonale. Wszystko daje nam punkty. Nawet w przypadku pomyłki nie przekreśla to nam szans na wygraną i dalszą rywalizację.

Po pierwszym rozłożeniu planszy i przygotowaniu setupu chciałem uciec, wbiec na Chichén Itzá i złożyć się bogom w krwawej ofierze. Przeczytanie instrukcji uświadomiło mi, że byłby to pochopny ruch z mojej strony. Gra wygląda na zdecydowanie bardziej skomplikowaną, niż jest w istocie, cała mechanika polega bowiem na poruszaniu się w kółko po planszy i wykonywaniu akcji z pól. Ale ileż to daje uciechy i kombinowania! Zwoje mózgowe się palą, surowców ciągle brakuje, trzeba obrać konkretną strategię, bo nie można pójść we wszystko po trochu. Świątynia na środku planszy robi robotę, a jej budowanie to taka trochę mini-gra w grze. Czas rozgrywki jak dla mnie skreśla tę pozycję z listy na wieczór ze znajomymi, ale w 2 osoby zawsze chętnie zagram. Pachnie Tzolkinem na kilometr, fani kukurydzy nie będą zawiedzeni.