Po pierwszym rozłożeniu planszy i przygotowaniu setupu chciałem uciec, wbiec na Chichén Itzá i złożyć się bogom w krwawej ofierze. Przeczytanie instrukcji uświadomiło mi, że byłby to pochopny ruch z mojej strony. Gra wygląda na zdecydowanie bardziej skomplikowaną, niż jest w istocie, cała mechanika polega bowiem na poruszaniu się w kółko po planszy i wykonywaniu akcji z pól. Ale ileż to daje uciechy i kombinowania! Zwoje mózgowe się palą, surowców ciągle brakuje, trzeba obrać konkretną strategię, bo nie można pójść we wszystko po trochu. Świątynia na środku planszy robi robotę, a jej budowanie to taka trochę mini-gra w grze. Czas rozgrywki jak dla mnie skreśla tę pozycję z listy na wieczór ze znajomymi, ale w 2 osoby zawsze chętnie zagram. Pachnie Tzolkinem na kilometr, fani kukurydzy nie będą zawiedzeni.