Ślimaki to pojedynkowa gra dla dwóch do czterech graczy, choć tak naprawdę to w dwie osoby wypada ona średnio. Ostatnio wyszedł wariant zmniejszający polę walki, może to pomaga, ale mniejsza. Ślimaki mają więcej problemów niż tylko skalowalność. Najbardziej mnie irytuje wszechobecna losowość. Kocham programowanie akcji, jednak w tej grze jest ono nijak nieprzewidywalne. Widziałam tury graczy, które właściwie wcale się nie odbyły, bo ktoś wpadł do wody i nie mógł już wykonać akcji ataku lub komuś zabito oba ślimaki, którymi zamierzał wkonywać akcję lub po prostu nie miał na ręcę odpowiednich kart ataku, by móc kogoś zaatakować. Ja rozumiem, że ta gra ma trochę taka być. Ma być chaos, brak logiki, nieprzewidywalność i dobra zabawa, ale ja nie umiem cieszyć się tą grą, gdy nic mi się nie udaje. Jeszcze trzeba mieć szczęście w kartach i przede wszystkim w rzutach kostką. Masakra. Myślałam, że będzie to gra, którą można wyciągnąć dla rozluźnienia atmosfery, po kilku ciężkich grach lub dla nowicjuszy czy imprezkę, ale Ślimaki się do tego nie nadają. Mają dużo mikrozasad i wcale nie są taką przyjemną grą na rozluźnienie. Dodam jeszcze, że podobną grą dla mnie jest Colt Express, przy którym bawię się o niebo lepiej. Tam też coś może się nie udać, ale jakoś czuję tą zabawę, tę historię. Widząć rozkład pociągu możemy coś próbować przewidzieć, a nie jak w Ślimakach, w których panuje istny chaos. Ocena po 3 partiach w 2 i 4 osoby. Średni czas gry = 58 min.