Pory Roku są cudnej urody grą. Duże, kolorowe kostki. Pięknie ilustrowane karty. Fantazyjne planszetki. Cud miód i orzeszki. Każdej z pór roku przypisany jest inny kolor kości, a co za tym idzie inne energie będą się pojawiać. Zmienia się też kurs wymiany żetonów energii na kryształy, czyli pezety. Wybór kostki w swojej turze nie tylko determinuje, jakie zasoby dostaniemy, o ile zwiększymy swój limit kart do zagrania lub ile kryształów zdobędziemy, ale też pośrednio determinuje czas trwania pory roku. Wartość na kości, której nikt nie wybrał określa o ile pól przesunie się znacznik na kole roku. Jest to genialny mechanizm, który pozwala sterować długością gry. Świetnie rozwiązany jest wybór kart dla graczy. Zaczynamy od klasycznego draftu, a następnie wybieramy, które trzy karty zostawimy sobie na ręce, a pozostałe sześć dzielimy po trzy i odkładamy na drugi i finalny rok magicznego turnieju. Już na starcie warto przemyśleć sprawę długofalowo. Czy najpierw gromadzić energię, czy zagrać tanie karty? W pierwszym roku wystawić kartę, która gromadzi energię, żeby zainkasował premię z niej w przyszłości? Na drugi rok zostawić karty do interakcji z innymi graczami? A może odwrotnie? Kombinowania z kartami jest mnóstwo. Można aktywować karty. Można gromadzić na nich zasoby. Jest dużo pasywnych umiejętności. Są okazję do zbierania zestawów. Można mieszać w układach rywali. Można podkradać im kryształy. Da się korzystać na ich akcjach. Jest co robić. Zanosi się na mocną kandydaturę do odkrycia roku. Ładna. Sprytna. Ma kości. Ma karty. Gra się płynnie i szybko. Miodzio.