Pagan: Tajemnica Roanoke

Pagan: Tajemnica Roanoke to asymetryczna gra dwuosobowa. Jeden gracz wciela się w Wiedzmę, która chce odprawić rytuał, drugi przybiera rolę Łowcy, który ma za zadanie zidentyfikować Wiedźmę wśród wieśniaków. Głównymi mechanikami w grze są: zarządzanie ręką oraz worker placement. Gracze mają 3 pionki, które wysyłają do wieśniaków. Wykonują akcję oraz rozmieszczają sekrety i poszlaki. Każdy gracz ma swoje unikalne talie i własne akcje. Po pięciu partiach wciąż nie rozgryzłam tej gry, wciąż odkrywam coś nowego, pomimo zagrywania tych samych kart. Jednak one wychodzą w różnych momentach, dzięki czemu gra pomimo swojego określonego formatu, potrafi być zaskakująca i dynamiczna. Kiedy gracze poznają już karty, partie stają się potyczką umysłów, w której wygra sprytniejszy. Nie czułam za bardzo, żeby losowość dobieranych kart mi w jakiś sposób przeszkadzała. Rozgrywka trwa na tyle długo, że rozkładają się te karty i nie można na nie zrzucić całej winy. Nie powiedziałabym, że jest to gra dedukcyjna, bo w moich partiach absolutnie tego nie czuję, dużo bardziej widzę tu eurosuchara, w którym optymalizujemy swoje ruchy i analizujemy planszę po rozegraniu tury przeciwnika. Pagan podoba mi się, choć czuję, że ledwo poznałam tę grę. Wciąż wygranie w nią jest dla mnie zagadką. Ocena po 5 partiach. 3 gry jako Wiedźma, 2 jako Łowca. Średni czas gry = 127 min.