W Oriflamme ustawiamy karty z ręki w kolejce do tronu, żeby robiły innym kartom brzydkie rzeczy i bardzo nieetycznie pozyskiwały dla nas punkty wpływu. Gra o władzę toczy się sześć rund, podczas których karcianych trup ściele się gęsto, intrygi obracają się przeciwko spiskowcom, plany idą w ruinę co rundę. Karty w kolejce pozostają zakryte, dopóki gracz ich nie ujawni, uruchamiając przypisane im akcje. Wydarzenia są od razu usuwane z szeregu podczas gdy postacie pozostają w grze, aż nie spotka ich coś drastycznego. Można przykryć własną ujawnioną postać wyłożoną kartą, żeby ochronić ważną figurę na szachownicy dworskich spisków, przygotować kombosy, bądź w ten sposób zagrać zmyślną zmyłkę. Karty w kolejce aktywowane są w kolejności zgodnie ze wskazaniem żetonu. Zdolność odkrytej postaci musi być aktywowana, nawet jeśli jej ofiarą padnie sojusznicza karta. Co do zakrytych kart, gracze podejmują decyzję, czy pozostawić ją incognito i położyć na niej żeton wpływu który można zgarnąć w następnej rundzie wraz z jej aktywacją, czy też ujawnić tę kartę i narobić zamieszania. Kolejowi bandyci z Colt Express poczują się tu jak w domu. Sekwencyjne odpalanie akcji w Oriflamme ma w sobie ten sam ładunek zaskakujących zwrotów akcji, wymaga przewidywania zagrań rywali oraz umiejętnego blefowania. Oriflamme to mały, szybki, wredny i podstępny filerek, w którym dobrze jest być wyrachowanym łotrem. Opublikowany przez Galaktę tryb dwuosobowy sprawdza się bardzo dobrze. Prowadzimy dwa rody powiązane tymczasowym sojuszem, dociągając karty ze zmiksowanego stosu dobierania. Każdy z graczy zagrywa po dwie karty w rundzie w obojętnej konfiguracji, czerpiąc profity z obu rodów. Kombogenność jest tu podwojona.