Oriflamme

Gra, pomimo swojej abstrakcyjności (dołóż kartę, odkryj kartę, połóż kartę na innej, skopiuj kartę, połóż żeton...) i zaledwie 10 wzorom kart o dość typowych umiejętnościach (wyeliminuj kartę, dodaj punkt zwycięstwa czy dwa w zależności od sytuacji, ukradnij punkt itp.), zaskakuje różnorodnością kombinacji - a to dzięki dokładaniu kart w linii głównie na jej początku lub końcu i powiązaniu umiejętności z tym szeregiem. Podstawowe znaczenie w tej i 2 innych wersjach Oriflamme ma jakie karty znajdują się w sąsiedztwie, co często determinuje jej efekt. Gra zmusza więc do kombinowania jak najlepiej układać karty, by przeciwnik nam jak najmniej zaszkodził a jednocześnie sami zniwelujemy ich plany. Czy lepiej dodać nowy generator PZ (zwanych punktami wpływów) czy też lepiej chronić swoją inną kartę, czy możemy wydedukować co mógł położyć przeciwnik, czy uda się blef poprzez wstawienie np. karty zasadzki - to decyzje, które w każdej turze podejmujemy w Oriflamme. Jako, że występuje tu blef, to kluczową rolę u dobrego gracza W grze występuje też element inwestycji powiązany z push your luck, czyli trochę taki gambling: czym więcej zainwestujemy w zakrytą kartę, tym bardziej będzie przyciągała uwagę przeciwników, i trzeba w porę wyciągnąć tą inwestycję (PZ) zanim stracimy wszystko po tym jak ktoś naszą kartę wyeliminuje, a o to nie trudno przy większej ilości graczy (jest od 3 do 5 graczy, zamiast zwyczajowych do 4). Mimo, że gra jest o intrygach, to mocno przypomina strategię i taktykę na polu bitwy, gdzie jedne oddziały (tu karty) ochraniają inne, trzymamy rezerwy (w ręku) i przystępujemy do ataku (na karty przeciwnika: łucznik, zapewne gdzieś ukryty, trucizna i żołnierz - ataki to 30% wszystkich kart; 50% to generatory PZ; i 2 pozostałe specjalne). Gra oferuje prostą rozgrywkę zamykającą w kilku regułkach małą opowieść o knowaniach i intrygach na dworze królewskim. Głównym zarzutem, poza wspomnianą wysoką abstrakcyjnością typową dla karcianek (tematyka mogłaby być w sumie każda, jedna z kart to "skopiuj inną kartę" - w ang. wersji "zmiennokształtny", nie za bardzo ma cokolwiek wspólnego z tematem), dla mnie - czyli kogoś, kto lubi większą różnorodność w grach - jest zbyt mała ilość kart w podstawowej wersji (10 per gracz - każdy z 5 graczy dostaje te same), i choć ilość kombinowania i szybko zmieniająca się sytuacja na stole daje wysoką regrywalność, a podstawka nie jest specjalnie droga, to skłania nieco do dokupienia dodatkowych zestawów, w których umiejętności kart są już trochę bardziej złozone (i trochę psują prostotę oryginalnej wersji, bo często mają dłuższe opisy z "jeśli..."). Nie wiem ile inni recenzenci mieli za sobą rozgrywek w Oriflamme (jako filerek to może być, ale prawdopodobnie wiele taki gracz nie wyciągnie wniosków jak wygrywać :P ta gra nie wybacza błędów - jedna źle położona karta i cała partia może być stracona, jak w szachach), dziwie się, że nikt nie podkreślił psychologicznego aspektu tej gry: w pewnym momencie każdy zna podobne sztuczki (choć trzeba przyznać, że kombinacji jest tu zaskakująco dużo) i może wiedzieć czego oczekiwać po przeciwniku, np. karty spisku, karty zasadzki (dwie "wykluczające się" generalnie karty - na spisek polujemy, zasadzki unikamy), albo kiedy tworzy linię kart w swoim kolorze, w których niemal na pewno jest jakaś z 3-4 kart. To sprawia też, że początkujący gracze, w przeciwieństwie do np. Splendora, praktycznie nie mają szans w pierwszych rozgrywkach z kimś, kto wie jak karty ze sobą mogą wspólnie działać. I to pomimo, że gra bazuje nieco na szczęściu: tj. mechanizmie nożyce-papier-kamień (karta atakująca - pokonywana przez zasadzkę - gorsza od kart zarabiających 2+ punktów na rundę przy większej ilości rund, ale pokonywana przez te pierwsze), ale na szczęście obwarowanym dodatkowymi mechanikami - doświadczony gracz wie, jak statystycznie inni gracze kładą karty, i niestety trzeba to powiedzieć, w pewnym momencie dąży się do układania tych samych, najmniej ryzykownych i najbardziej zyskownych schematów, i faktycznie gra może stać się schematyczna (problem prostych gier), to trochę taka walka "algorytmów" wygrywających na inne algorytmy. Niemniej jednak, zdecydowanie polecam sprawdzić - co najmniej - kilka partii, bo gra się szybko.