La Famiglia: Wielka wojna mafii

La Famiglia: Wielka wojna mafii zapewniła mi wybuchową rozgrywkę, pełną emocjonujących decyzji oraz przebiegłych zagrań. Trzon rozgrywki to bardzo zaawansowany worker placement, który rzuca nam pod ręce wiele możliwości oraz zapewnia wiele sposobów do osiągnięcia naszego celu. Konflikty w La Famiglia są takim powiewem świeżości i czymś czego zdecydowanie nie spodziewałem się w typowej grze area control. Bo uwielbiam to finezyjne podejście do walk, które sprawia, że każde starcie zamienia się w ciekawą walkę umysłów, w której albo wygra ten sprytniejszy gracz albo ten, który lepiej umie odczytać intencje swoich rywali. Sposób prowadzenia gry w trybie drużynowym jeszcze bardziej urozmaica doświadczenie płynące z tego włoskiego, ostrego planszowego dania. Fakt, że musimy współdziałać i dogadywać nasze plany, wymaga od nas podejmowania wielu strategicznych decyzji, które wpływają na wszystkich graczy na planszy. Nasze plany musimy ustalać po kryjomu przy wspólnym stole, co jeszcze bardziej pogłębia to konspiracyjne, mafijne doświadczenie. Gra niestety nie zapewnia dobrego i łatwego startu. Biorąc pod uwagę instrukcję oraz liczbę mikro reguł, które niepotrzebnie wszystko komplikują. Chodzi tu głównie o fakt, że część soldati trafia za planszetkę, część na planszę, a różne akcje oraz sytuację wymagają zapamiętania gdzie i kiedy powinniśmy ich umieścić. Dodatkowo gra bywa trochę przydługawa i czasami się czuję, że fajnie by było gdyby skończyła się godzinę wcześniej, bo nie mam tyle czasu na zagrania w nią w ciągu tygodnia. Ostateczny werdykt: La Famiglia: Wielka wojna mafii to wybuchowa mieszanka, która smakuje lepiej niż niejeden ostry włoski placek.