Wrażenia po pierwszej rozgrywce: Icaion w odniesieniu do Mysthei jest grą euro, choć z delikatną interakcją. Pierwsze moje skojarzenia to Scythe. Popylamy naszym bohaterem po planszy, stawiamy budynki na hexach. Koniec końców Icaion to wyścig. Wyścig do kolosa, którego badamy pobierając od niego plastikowe kryształy płacąc tymi akrylowymi. Dają one przede wszystkim dużo punktów na koniec gry i podwajają punkty z żetonów punktowania, które zbieramy z centralnego pola zwanego "miastem". Jest to sposób punktowania, którego nie można zaniedbać. Dodatkowe punkty w trakcie gry zdobywamy za stawianie budynków i usuwanie pasożytów. Ja w swojej rozgrywce skupiłem się na tym ostatnim, gdyż moja postać dawała mi dodatkowe 2pkt za akcję usuwania tego plugastwa. Niestety o ile w 4-osobowej rozgrywce 3 graczy szło mniej więcej równo z punktacją tak gracz, który skupił się tylko na kolosie i na żetonach punktowania na koniec przebił nas prawie dwukrotnie. Zatem tak naprawdę będzie nam zawsze zależeć na jak najszybszym zebraniu różowego surowca i udaniu się do kolosa, bo ilość jego kryształów jest ograniczona liczbą graczy. To sprawia, że ta gra pomimo kilku losowych aspektów setup-u zawsze będzie wyglądała tak samo, czyli szybko zbieramy, lecimy do kolosa, a potem szybko do miasta po kafel punktowania i jak się uda to jeszcze raz do kolosa (a jak nie to rozwijamy infrastrukturę). Zagrałbym w to jeszcze raz, ale raczej Icaion nie zasili mojego kallaxa.

Zawartość pudełka: Centralnym elementem gry jest plansza. Dwustronna, ale po co, nie wiem, bo nie widzę różnicy między stronami. Plansza wydarzeń faktycznie różni się dla 2-3 i 4-5 graczy. Każdy gracz ma planszetkę (nie wiedzieć czemu zwaną planszą działów). Kolos jest wielką figurką, postaci Poszukiwaczy są mniejsze, ale niemniej ciekawe, natomiast bardzo zabawne są miniaturki pasożytów. Uwagę przykuwają kolorowe maszyny oraz spory zbiór kryształów i kart. Wykonania nie można się przyczepić, ale dobór kolorów jest zarówno niezrozumiały jak i wprowadzający w błąd. Mechanika gry: W grze Icaion wcielamy się w Poszukiwaczy konkurującymi z innymi Poszukiwaczami o zasoby i terytoria. Gramy 3 rundy zwane latami, a każda ma maksymalnie 8 tur zależnych od kolejności doboru kart wydarzeń. Za większość akcji płaci się używając kryształów qoamu, a gracze mają do dyspozycji następujące Akcje Standardowe: 1. Wydobycie kryształów 2. Wysłanie maszyny 3. Likwidacja pasożytów 4. Badanie Kolosa 5. Pozyskanie aparatury/ montaż aparatury Są również dostępne Akcje Specjalne, czyli zagranie karty z ręki lub użycie zasilacza awaryjnego (3 warianty akcji). A tymczasem od krateru do krateru krąży Kolos, który ma cenne odłamki warte zdobycia podczas akcji „badania”, ale jednocześnie potwór zagraża śmiałkom, którzy się zbliżą. Dodatkowo, w pudełku znajdziemy specjalny moduł, Icaiona można połączyć z grą Mysthea. Dzięki temu można uzyskać zupełnie nową grę pt. Mysthea: Upadek, stanowiącą kooperacyjną obronę terytoriów przed atakującymi potworami. Opinia: Gra jest wykonana starannie i z dbałością o szczegóły. Są nawet organizery do przechowywania elementów gry. Instrukcja jest napisana dobrze i w pierwszych rozgrywkach łatwo odszukać odpowiedzi na pojawiające się pytania, a to ważne. Zatem gra się bardzo przyjemnie. Gra wymaga podejścia strategicznego, ale nie jest szczególnie trudna i nie wymaga móżdżenia na wybitnym poziomie. Choć akcje są spójne, nie przeszkadza praktycznie brak fabuły, a co za tym idzie i klimatu. Inne wady dotyczą raczej wydania, niż koncepcji gry. Brakuje mi np. nazw Poszukiwaczy i ekwipunku na kartach, co znacznie ułatwiłoby wyszukiwanie po hasłach. Natomiast dobór kolorów jest absolutnie karkołomny. Kolory kryształów terenów i kart wydarzeń powinny być spójne. Niestety nie są, co budzi Internal niepotrzebną frustrację. Nazewnictwo w grze również stanowi przerost formy nad treścią. Mnie irytuje i utrudnia zrozumienie zasad. Zastrzeżenia mam także wobec zbalansowania asymetrycznych postaci. Niektóre z nich mają tak silną przewagę, że trudno z nimi wygrać. Punkty przyznawane na koniec gry też są w mojej opinii nie do końca sprawiedliwe. Po kilku grach, wiesz już doskonale jak grać, żeby zdobyć znaczną przewagę. Stawia to pod znakiem zapytania regrywalność. Jednak na kilka razy gra warta wypożyczenia, bo mimo tych wszystkich zarzutów, można pograć z przyjemnością.