Freedom! Powstańcy kontra Imperium

[współpracareklamowa] Egzemplarz gry otrzymaliśmy bezzwrotnie od wydawnictwa Phalanx, za co bardzo dziękujemy! Wydawca nie ma wpływu na treść recenzji.

TEMATYKA
Gra nawiązuje do oblężenia miasta Missolungi, podczas wojny o niepodległość Grecji. Gracze wcielają się w siły Imperium Osmańskiego, które chcą zdobyć miasto oraz w powstańców odpierających ataki najeźdźców. Freedom! przedstawia dwa okresy oblężenia. Pierwsze trzy rundy to początek oblężenia miasta. Kolejne trzy rundy nawiązują do sytuacji, gdy siły Imperium zostały wzmocnione po przybyciu Ibrahima Paszy ze znacznymi posiłkami.

INSTRUKCJA
Instrukcja jest napisana przystępnym językiem, okraszona sporą liczbą ilustrowanych przykładów. Ze względu na asymetryczność obu frakcji biorących udział w walce o Missolungi, każda z nich ma inny zestaw akcji. Zasadniczo obie strony robią podobne rzeczy, jednak aby oddać ich charakter, prawie każda akcja różni się pewnymi niuansami odpowiednimi dla Imperium lub Greków. Układ instrukcji jest logiczny i przejrzysty, gdy przy pierwszych rozgrywkach chcieliśmy sprawdzić szczegóły pewnych zasad, odszukanie odpowiedniego zagadnienia nie przynosiło żadnej trudności. Jedyne czego mi brakowało w instrukcji to sekcja uwag od autora. W znakomitej większości gier wojennych wydawcy i autorzy starają się przekazać sporo informacji historycznych o danej bitwie bądź konflikcie, którą gra ma obrazować.

MECHANIKA
Całość rozgrywki sprowadza się do przeciągania liny w kilku miejscach. Głównie dotyczy to toru morali każdej z frakcji. Sercem tej gry są karty, które wykorzystujemy na trzy sposoby:
1. W celu uruchomienia zdarzenia opisanego na karcie – jeżeli aktualnie zagrywana karta pasuje do naszej frakcji lub jest neutralna.
2. Zagrywając kartę tylko dla punktów akcji, które wydajemy na różne działania typu ruch, atak, wsparcie, wprowadzanie nowych jednostek itd.
3. Odrzucając kartę, aby uruchomić zdarzenie z karty którą przeciwnik zagrał dla punktów – typ karty musi pasować do naszej frakcji.

Ta ostatnia opcja dodaje smaczku całej rozgrywce, gdyż czasami możemy mieć na ręce dużo kart, które mogą podpasować przeciwnikowi i możemy wykorzystać je jako punkty akcji. Lecz musimy uważać, aby nie podsunąć innemu graczowi jakiegoś dobrego zagrania.

W grze nie tylko skupiamy się na obronie murów lub ich niszczeniu, ale równie ważna jest sytuacja ogólna i walka o wpływy w okolicznych miejscowościach. Co rundę będziemy zmuszeni do zaprowiantowania naszych wojsk. Imperium dodatkowo musi płacić najemnikom, aby dalej uczestniczyli w kampanii. W związku z powyższym czasami pomimo możliwości ataku będziemy musieli zająć się gromadzeniem funduszy i dbaniem o zapasy, gdyż zaniedbanie tego aspektu może znacząco wpłynąć na morale. Akcje są proste i szybkie do wykonania. Walka i ostrzał z dział odwzorowane są na kościach. O ile to możliwe, staramy najpierw przygotować się do ataku, aby mieć lepsze modyfikatory przy rzutach kośćmi. 

CZAS ROZGRYWKI
Pierwsze partie zajmowały przeszło dwie godziny, z czego część czasu poświęcaliśmy na zaznajamianie się z kartą pomocy i dostępnymi opcjami. Kolejne rozgrywki były coraz krótsze, gra szła szybciej i sprawniej. Natomiast delikatne przestoje mogą zdarzyć się tylko na początku rundy, gdy każda ze stron musi zaznajomić się z nowym zestawem kart, które dobrała na rękę i na podstawie tegoż ustalić jakiś plan działania.

WYKONANIE
Karty są dobrej jakości. Okładka oraz ilustracje są przyjemne dla oka. Plansza jest bardzo czytelna, oznakowanie na planszy głównej bardzo pomaga w określaniu progów punktowych przy rzucaniu kośćmi. Setup gry jest bardzo prosty dzięki oznaczeniu ustawienia początkowego na planszy. Gra jest w wersji „polskawej” a nie polskiej, gdyż część torów na planszy głównej ma opisy w języku angielskim. Nie wpłynie to jednak na grę osób, które nie znają tego języka obcego, gdyż sam rzut oka na planszę pozwala określić do czego służy każdy z torów na planszy. Drewno oraz żetony nie odbiegają od normy. Do gry dołączone są bardzo dobrze zredagowane karty pomocy dla obu frakcji.

TRYB SOLO
W trybie jednoosobowym wcielamy się w Imperium Osmańskie, a sam bot gra Grekami. Niestety nie ma opcji odwrotnej. Obsługa trybu jednoosobowego jest szybka i w większości przypadków nie angażuje nas na zbyt długo, więc spokojnie można skupić się na swoich kartach. Do obsługi bota służy nam jedna karta z drzewkiem decyzyjnym oraz kilka kart ze szczegółami poszczególnych akcji – głównie na tych kartach znajdują się listy priorytetów dla naszego przeciwnika. Po zagraniu kilku rund drzewko decyzyjne prawie zapamiętujemy. Są pojedyncze sytuacje na planszy, gdy np. akcja ataku bądź ruchu skutkuje czytaniem karty z priorytetami linijka po linijce, co zajmuje trochę czasu. W większości sytuacji jednak nie jest to problemem, gdyż pierwszy punkt z listy priorytetów zazwyczaj jest spełniony. Bot nie wykonuje ruchów bezsensownych, nie wykonuje też ruchów zaskakujących, dobrze reaguje na to co robi gracz. Trudność trybu jednoosobowego można regulować.

PODSUMOWANIE
Freedom! to ciekawy tytuł dla osób, którym odpowiada ten temat, bądź lubią gry rywalizacyjne przy założeniu że nie obrażają się na kości. O tym co będziemy robić mocno decydują dobrane karty, które są czasami bardziej lub mniej korzystne dla graczy. Osoby, które nie przepadają za losowością przypuszczalnie nie będą zadowolone z tego tytułu, gdyż tutaj niekiedy jeden rzut może zniweczyć cały plan. Tak to już niestety jest na wojnie, niczego nie możemy być do końca pewni i staramy się wykorzystać jak tylko się da te atuty, którymi aktualnie dysponujemy. Nie jest to gra z efektem wow, po zakończonej rozgrywce nie chce się od razu siadać do kolejnej partii, jednak po lekkiej przerwie kilkudniowej, czasami dłuższej korci, aby znów wyciągnąć Freedom! i po raz kolejny sprawdzić, jak tym razem potoczą się losy tego oblężenia.

 /Artur