Ekosystem

Płochliwy zajączek zatrzymuje się na skraju polany. Staje słupka, uważnie wsłuchuje się w odgłosy lasu. Przy strumyku widać świeże, wyraźnie odciśnięte w wilgotnej ziemi tropy wilka. Jednak niebezpieczeństwo nie czai się w wysokich trawach. Nagle na stół spada dopiero co wydraftowana, poprawnie nazwana karta orła bielika i sielanka zamienia się w dramatyczną walkę o punkty. Na stole w kruchej harmonii współegzystują pstrągi, niedźwiedzie, pszczoły, jelenie i nie bardzo wiadomo, jak tu upchnąć jeszcze lisa. Karciany Ekosystem oplata łańcuch wzajemnych powiązań czasem zapętlony bardziej niż narracja filmu przyrodniczego. Wyprawę w samo serce draftowej dziczy sponsoruje Wydawnictwo Nasza Księgarnia. Na pudełku tej ściągawki z przyrody promienieje dorodny Bambi, na którego z cieni cokolwiek złowrogo łypią głodne wilczyska, pośród listowia skrywa się swojski ufik, a zając na bank coś knuje. Sto trzydzieści kart zamieszkujących nieduże pudełko zilustrowane jest tak, że wszystkie moje wrażenia ze spacerów po lesie bledną ze wstydu. Martyna Szpil ma pełne prawo ilustrować mi wspomnienia. Upojna zieloność szaty graficznej szepcze o ekorelaksie na łonie ekosystemu, gdzie sielską łączkę przecina szemrzący strumyk. Jednak doświadczony gracz patrzy na tę sielankę, jak Richard Attenborough na kwieciste rabatki i widzi tam dokładnie to, co Oliver Stone w ryżowych polach. Tak wygląda pole bitwy, arena walki o punkty. Mechanika Ekosystemu to czysty draft kart w pierwotnej, niemal dzikiej postaci. Matt Simpson nie stara się wynaleźć koła na nowo. Rozgrywka trwa dwie tury podczas których każdy stworzy prześliczny rezerwat przyrody na obszarze pięć na cztery karty. Gracze dostają do łap po jedenaście kart, które krążą wokół stołu, lądując po jednej w nowych siedliskach, aż na ręku pozostanie jedna. Wtedy rozdaje się kolejną dziesiątkę i cykl do się powtarza aż do zapełnienia krain. Potem w ruch idzie ołówek i zaczyna się kreślenie po notatniczku. Żelaznym prawem ekologii draftu jest zbieranie zestawów i robienie przewag. Trzeba dbać o dobre sąsiedztwo punktujących kart, bo niedźwiedź lubi bliskość pstrąga i pszczółki, ale skryty lis wystrzega się misia jak ognia i stroni od wilków, które powinny biegać stadami. Gdzie nie spojrzysz powinien stać jeleń na rykowisku. Ważka trzyma się potoku, a chrapkę ma na nią pstrąg, na którego czycha orzeł, co i zającem nie pogardzi. Pszczołę interesuje tylko kwieciste otoczenie. Zając zawsze wart jest jeden punkt, za to robi takie zamieszanie, że pozwala zamienić miejscami dwie dowolne karty w układzie. Każdy chce mieć jak najdłuższy potok i jak największe łąki. Każdy myśli, że ten obszar dwudziestu kart to dużo, ale szybko robi się w tym ekosystemie ciasno i nieoptymalnie. System punktacji bierze pod uwagę luki w bioróżnorodności, czyli liczbę typów kart, które nie punktują przez ich brak w układzie lub kiepskie umieszczenie. W przyrodzie nie wszystko musi być idealne. Wystarczy, że jest jadalne. Ekosystem to porządna familijna rozrywka o porównywalnej ciężkości, co rodzinna wyprawa do lasu czy na łąki. Każdy szybko załapie o co tu chodzi, w co tu się gra, a potem cieszy się jak dziki, bo zobaczył zająca. Gra posiada całkiem sympatyczny godowy tryb gry dla par, gdzie najbardziej prostolinijny na świecie bot Matt losowo dropi karty i robi za punkt odniesienia dla liczenia większości dla wilków i porównania długości potoków. Randki to nie zepsuje, a jest na kogo zrzucić, że karta nie podeszła. Bez wahania postawię Ekosystem na półce mojego rezerwatu obok Sushi Go Party, Draftozaura i zaproponuję bez wstydu. A teraz zamknijcie oczy, pomyślcie o czymś kojąco zielonym i wyobraźcie sobie, że tę recenzję czytała Sami Wiecie Kto.