Dobry rok

Gramy sobie ostatnio w pasjansa, bardzo ładnego, łagodnego kościanego pasjansa. Dobry rok jest zwodniczy w swojej urokliwości i bezwzględnie okrutny w radykalnej życzliwości. Ta gra nie da nikomu zrobić krzywdy i nie cofnie się przed niczym, żeby osiągnąć swój cel. Dobry rok powinien nosić podtytuł Comfort Zone, lub Social Distancing The Game, lub Keep Calm and Nothing Else, lub AntyRoot, lub Bór na opak. Ta gra jest tak bezkonfrontacyjna, że pacyfizm to przy niej wcielenie furii. Dobry rok atakuje wszystkie zmysły dawką skondensowanej słodyczy. Przyjemne grafiki, zwierzątkowe mepelki, karty przyjemnostek, terapeutyczne turlanie kostek służą otuleniu gracza kocykiem psychicznego komfortu, wytłumieniu naturalnych planszowych instynktów w szczelnym kokonie euraskowej zabawy zasobami. Prozac prosto w żyłę i czysty haj pozytywnego gamerstwa. Dobry rok jest bardzo uczciwy wobec graczy. Wcale nie udaje, że jest czymś więcej niż grupowym trybem solo. Oddaję głos instrukcji: „Dobry rok znakomicie sprawdzi się w rozgrywce solo. Zasady nie ulegają zmianie! Jedyne, co musisz uczynić, to usunąć z rozgrywki część elementów (...)”. Format punktowania solowej rozgrywki jest genialny. W zależności od naszych dokonań otrzymamy złożony tytuł, na przykład: „Milusio zaopatrzony stwór z barłogu”. Wyborne! Nie widzę przeszkód, żeby przyznawać sobie tytuły po każdej grze. Dobry rok jest jak składanka szlagierów sprzed lat, którą odruchowo nuci się pod nosem. Graficznie to Root upalony Everdellem. Karty pór roku na łące i w lesie zmieniają się jak w Borze. Worker placement i dice placement grają jak w zegarku. Karty przyjemnostek zbieramy sobie w kombujące się sety, gromadzimy na nich różnostki. Zamontowane w norce usprawnienia poza bonusami mogą dać zasobodajne miejsce na kostkę sąsiada. Jest zdejmowanie domków z planszetki gracza. Karta wędrowca w gospodzie wprowadza odmienne warunki gry w każdej rundzie. Pola akcji są dostępne dla każdego chętnego. Planszowa lista hitów wszechczasów, same złote przeboje. Dobry rok jedną rzecz robi po swojemu. Daje nam w łapkę dwie kostki i czterech workerów. Zanim wystawimy swoich pracusiów, znamy tylko wyniki rzutu naszych kości, a cztery wspólne kostki poturlają się dopiero po wystawieniu zwierzaków na planszę. Do gry wchodzi zarządzanie ryzykiem, modyfikowanie liczby oczek plasterkami nauczek, gorzączkowa żonglerka kostkami, żeby wycisnąć jak najwięcej z tego galimatiasu. W efekcie otrzymujemy bardzo zajmującą logiczną łamigłówkę. Dobry rok jest wierny aż po grób maksymie „Po pierwsze nie szkodzić”. Faza rozstawiania robotników przebiega symultanicznie. Zmienność planszowych okoliczności rozgrywki w porach roku, wędrowcach, rzecznym kole nie pozwala się nudzić i dynamicznie wprowadza nową kombinację możliwości. Ikonografia jest czytelna jak porządny elementarz. Karty są opisane przyjaźnie dla użytkownika. Pełen luz i relaks. Dobry rok uśpi waszą czujność na tyle, że będziecie chcieli zagrać z małymi dziećmi, każualami, dalekimi krewnymi i znajomymi królika. Uprzedźcie ich, że przy tej grze trzeba myśleć i można się zawiesić. Poszukiwanie optymalnego przydziału kości potrafi zająć tyle czasu, że można spokojnie pójść do kuchni, zalać herbatkę, zaparzyć ziółka, przygotować gorące kakao. Cokolwiek będzie się działo, nigdy nie pozwalajcie cofać wykonanej tury, bo dobry rok zajmie odkładanie wszystkiego i rozkminianie, o co właściwie chodziło od samego początku. Czujcie się ostrzeżeni. Są pewne granice. Dobry rok jest dobry. To spokojny pasjans multiplayer przy którym prawdziwy gamer nie straci szacunku do samego siebie. Miłośnicy interakcyjnego główkowania mogą sięgnąć po Na straganie, które też udaje, że jest grą dla dzieci. Amatorzy nieskrępowanego rzucania bliźnim kłód pod nogi powinni wybrać się na spacer po Borze. Akolici ortodoksyjnego kościanego pasjansa będą peregrynować do świątyni draftu w Sagradzie. Dobry rok odurza mnie medytacyjnym rytmem solowej kostktowej mantry. Sprawia, że chciałbym uciec w leśne ostępy, zaszyć się w tekturowej pustelni, gdzie będę wiódł żywot eremity ślubującego już nigdy, przenigdy nie podnieść kostkek przeciwko innym graczom. A potem budzę się z transu i idę pograć w Roota na noże lub Bór na kwasie. Równowaga jest wszystkim.