Dla kogo? Gra to przedstawiciel gier euro w których próżno szukać jakiegoś głębszego klimatu - co nie znaczy, że nie można go tu znaleźć - więc zdecydowanie dla fanów liczenia i optymalizacji zadań. Zasady nie sa wybitnie skomplikowane jednak gra raczej słabo nadaje się dla młodszych graczy i osób nie zaznajomionych z grami wplanszowymi w ogóle. O co chodzi? Cynowy Szlak przenosi nas do XIXw. Wiecznej Kornawali, która w tym okresie stała się jednym z kluczowych ośrodków wydobycia cyny oraz miedzi, co równiez w dużym stopniu wpłynęło na ogólny rozwój technologiczny między innymi silniki parowe. Gracze jako przedsiębiorcy, będą walczyć o kolejne regiony z których będą mogli pozyskiwać wyżej wskazane zasoby. Ponadto będą rozwijać swoje kopalnie, a także sprzedawać zasoby na zmiennym rynku. Odczucia? Nie ukrywam, że po cynowym szlaku oczekiwałem trochę gry poziomu Brawa Birmingham ponieważ to gry tego samego autora. W tym aspekcie niestety odczułem zawód. Niemniej cynowy szlak to bardzo dobra i dość orginalna gra euro. Zastosowano w niej sporą ilość ciekawych mechanik jak chociażby system licytacji regionów, czy tor graczy w którym w zależności od wykonywanych akcji przesuwamy się w przód o różną ilość pól, a gracz ostatni na torze zawsze rozgrywa swoją turę- mechanika znana chociażby z patchworka. Interesujące jest również zastosowanie systemu "push your luck" po przez rynek w którym wartość zasób podczas sprzedaży jest losowa, więc nigdy nie możemy być pewni, czy w danym momencie warto dokonywać sprzedaży, czy lepiej odczekac. Generalnie gra jest dość emocjonująca i autentycznie możemy poczuć się jak przedsiębiorcy ślęczącg nad mapa i planujący kolejne inwestycje. Wykonanie: Plansza jest kolorowa i ładnie zilustrowana, ale każda jej część jest czytelna. Elementy takie jak budynki, technologiem czy zasoby wykonane są z drewna co jest dla mnie zawsze sporą zaletą w stosunku do niepotrzebnych i często nieczytelnych plastikowych odpowiedników. Karty są proste ale równie czytelne i miłe dla oka. Niestety gra ma bardzo poważna wadę w postaci wielkości planszy. Mapa jest malutka i gdy w regionie pojawia się więcej elementów to zwyczajnie nie ma nie nie miejsca. Przez co miejscami nie wiadomo co jest gdzie, a elementy trzeba układać piętrowo. Nie rozumiem tego zabiegu ponieważ w pudełku od gry z powodzeniem zmieściła by się większą plansza co znacznie poprawiło by odbiór gry.

Martin Wallace skradł moje serce Brassem, więc kolejne dzieło z jego stajni kupiłem w ciemno. Być może zbyt wysokie oczekiwania sprawiły, że lekko się zawiodłem. Cynowy Szlak nie dorównuje Brassowi, ale z drugiej strony chyba nie taki był cel. To w dalszym ciągu dobra gra, dużo lżejsza i łatwiejsza niż Brass, i w zasadzie powinienem przestać porównywać te tytuły, bo oprócz autora, przemysłowej tematyki i geograficznego osadzenia w Anglii nie mają ze sobą nic wspólnego. Gra się bardzo przyjemnie, ale czegoś mi w Cynowym Szlaku brakuje... Wszystko jest takie powtarzalne - licytujemy kopalnię, pompujemy wodę, wydobywamy złoża, sprzedajemy i tak w kółko. Rozgrywka nie wywołuje we mnie żadnych emocji. Jest interakcja, jest wyścig z czasem i rywalami, ale nie ma motyli w brzuchu. Uczciwie trzeba jednak przyznać, że mechanicznie gra stoi na wysokim poziomie - dobry pomysł z kupowaniem punktów za zarobione pieniądze, co rodzi dylemat - kupować punkty, czy inwestować środki w rozwój kopalni? (podobny dylemat pojawia się w Pan Am) Świetny jest tor pracy - gracz, który wyskoczy za daleko po wykonaniu drogiej, mocnej akcji musi dłużej poczekać na swój następny ruch (chociaż to akurat nie jest nowatorskie rozwiązanie, podobne mechaniki znane są już chociażby z Patchwork lub Glen More). Bardzo podoba mi się ruchoma cena surowców, chociaż mechanika rynku ma niewiele wspólnego z tym, jak te procesy ekonomiczne działają w rzeczywistości. Btw kostki surowców są za duże, przysłaniają planszę i nie mieszczą się na terenach mapy. Ogólnie gra dobra, chętnie jeszcze kiedyś zagram, ale jak ktoś oczekuje następcy Brassa to się rozczaruje.