Covenant żyje i płynie wieloma combosami jakie możemy zrobić w swojej turze. Szczególnie biorąc pod uwagę te liczne kaskadujące efekty, które nachodzą na siebie. Przez to wszystko łatwo zapomnieć o jakimś bonusie. Bo czy naprawdę wziąłem już te punkty za zdobycie klejnotu? Z jednej strony sprawia to ogromną satysfakcję jak sobie tak wszystko dokładnie zaplanujemy i widzimy jak nasze możliwości powiększają się z tury na turę. Choć powoduje to też spory downtime, który szczególnie doskwiera w rozgrywce w pełnym składzie. Biorąc pod uwagę tegoroczne Essenowe premiery jest to jedna z lepszych gier jakie grałem. Choć w tym roku nie czułem specjalnie jakiegoś hajpu na nowe tytuły. Moim zdaniem Covenant jest z takiego gatunku solidnych eurasów, które mechanicznie działają dobrze, ale z drugiej strony aż tak nie zachwycają. Kopało mi się dobrze, ale nie czułem aż takiego szału po rozgrywce, że broda prostowała mi się z zachwytu. Ostateczny werdykt: Covenant to po prostu kolejny, dość przyjemny tytuł, który szybko pokazuje, na co go stać, by za chwilę zapomnieć o nim jak krasnolud o liczbie wypitych piw.