Od jakiegoś czasu szukałem gier, które wykorzystywałyby wygodę i możliwości kart, żeby zaoferować interaktywną narrację. W „Escape Tales” męczyły mnie oderwane od sytuacji zagadki, które nagle się pojawiały i wybijały z klimatu. W „Detektywach” jest apka, za co planszówka/karcianka z automatu mocno u mnie traci. „Cartaventura” oferuje to czego szukam (narrację, klimat i decyzje), bez tego co mi wadzi (narzucona apka, zagadki „od czapy”). Do tego bardzo pomysłowo wykorzystuje możliwości kart, żeby stopniowo odsłaniać mapę, dodawać i usuwać dostępne tropy, tworzyć ekwipunek, który wpływa na sytuację. Wszystko to zostało zaprojektowane na tyle dobrze, że zarządzanie sytuacją na stole jest banalnie proste i intuicyjne. „Lhasa” poszła na początek; przed chwilą dotarłem do jednego z kilku zakończeń. Mocno się wciągnąłem w tę opowieść. Teraz zabiorę się za „Winlandię”, a potem za „Oklahomę”. Na końcu wrócę do wszystkich, żeby dotrzeć do innych zakończeń. Mam nadzieję, że w Polsce ukażą się kolejne.