Cartaventura: Lhasa

To jest druga gra z serii Cartavertura, którą zagrałem. Kiedy miałem wybór między Cartaventura Winladia, a Carteventura Lhasa, wolałem najpierw zagrać w Winlandie. Tematyka wikingów zawsze mnie bardzo interesowała. Natomiast nie do końca wiedziałem, jaką historie może skrywać Cartaventura Lhasa. Przed rozgrywką nie wiedziałem nawet czym jest Lhasa. Podobnie jak w Winlandii do gry dołączono broszurę historyczną, która wprowadziła nas do rozgrywki. Dzięki niej mogliśmy się dowiedzieć kim jest Aleksandra David Neel i czym jest tytułowa Lhasa. Bez tych informacji na pewno czułbym się zagubiony podczas rozgrywki. Zanim przejdę do samej rozgrywki chciałbym opowiedzieć o jakości wykonania samej gry. Jeśli chodzi o samą okładkę gry to w sume nie mam się do czego przyczepić. Okładka jest ciekawie zilustrowana i przykuwa oko. Gra opiera się na kartach, które będziemy cały czas odkrywać. Karty są dość cienkie, jednak ja uważam, że w tym przypadku jest to zaleta, ponieważ gra jest tania. A podczas rozgrywki nie tasujemy kart, a samą grę nie zagramy raczej więcej niż kilka razy. Zatem koszulki do gry moim zdaniem również są zbędne. Jeśli chodzi o tekst na kartach, uważam, że powinien być napisany większą czcionką starsze osoby na pewno, miałaby problem z rozczytaniem tekstów na kartach. A jeśli chodzi o ilustracje na kartach, naprawdę mi się podobają. Jestem fanem kreski, zastosowanej w Cartaventurze. Teraz przejdźmy do samej rozgrywki. W grze wcielamy się w role korespondenta wojennego, który w czasie I wojny światowej poznał książkę autorstwa Alexandry David-Neel. Po powrocie z wojny przekonujesz swojego wydawcę, żeby zlecił ci napisanie o tej kobiecie i o najdalszych zakątkach świata, do których dotarła. Pokonujesz Morze Śródziemne, Kanał Sueski, Morze Czerwone, Morze Arabskie i dojeżdżasz do miasta Kolombo, gdzie rozpoczynasz swoją rozgrywkę. Kiedy po raz pierwszy przeczytałem kim jestem i co będę robił podczas rozgrywki byłem zachwycony i nie mogłem się doczekać odkrywania następnych kart. Podczas pierwszych dwóch rozgrywkach się nie zawiodłem, cały czas odkrywałem nowe miejsca, poznawałem nowych ludzi, którzy pomagali mi poznać Alexandre Dawid-Nell. Co mi się bardzo podobało w grze, to zdobywanie różnych przedmiotów, gdyż w grze mamy sporą ilość przedmiotów, które są przydatne w rozgrywce i często zmieniają przebieg naszej przygody. Jednak najbardziej mi się podobało , jak podczas rozgrywki, znalazłem artykuł opisujący spotkanie dziennikarza z Aleksandrą David Neel, w którym znajdowały się cytaty Aleksandry. Szczególnie zatrzymałem się nad jednym, (uwaga spoiler), w którym autorka powiedziała "Zaniedbywanie małych rzeczy i tłumaczenie tego chęcią osiągnięcia wielkich jest wymówką tchórza" . Ten i wiele innych cytatów uświadomiło mi tak naprawdę, co ja źle robię podczas swojego życia. Dobra skończmy rozważania na temat sensu życia i przejdźmy do rzeczy, które mniej przypadły mi do gustu. Na początku fabuła gry, jest dla mnie dobra, ale mogła być lepsza. Dla mnie jest zbyt wiele wątków pobocznych. Często zapominałem podczas rozgrywek, kim ja tak naprawdę jestem i że moim celem jest znalezienia jak największej ilości informacji na temat Alexandry David-Neel. W grze mamy pieniądze, które wydajemy, aby ludzie z nami porozmawiali i aby wydać je na zwiedzanie różnych miejsc. Jeśli stracimy całe pieniądze, to kończymy grę. Podczas pierwszej rozgrywki bardzo szybko skończyłem rozgrywkę, bo właśnie straciłem wszystkie pieniądze. Stwierdziłem no trudno to jest systuacja, którą przewiduje gra. Jednak podobna sytuacja powtórzyła się podczas drugiej i trzeciej rozgrywki, więc postanowiłem oszukać grę i nie kończyć ją po raz drugi tak samo. Po prostu według mnie tych monet jest za mało. No i ostatnia sprawa, że podczas trzeciej i czwartej rozgrywki dla mnie gra robiła się nudna. Szczególnie podczas czwartej rozgrywki zwiedzałem te same miejsca i rozgrywki były dla mnie bardzo podobne. Tak naprawdę nie ja decydowałem o swoim losie, tylko niejako gra zmuszała mnie do podejmowania jakiś tam decyzji, aby nie kończyć gry cały czas tak samo. Podsumowując, jeśli miałbym teraz wybierać między Cartaventura Lhasa, a Cartaventura Winlandia, to wybrałbym Winlandie, która jest dla mnie bardziej interesująca. Jeśli chciałbyś wiedzieć o czym ogólnie są gry z serii Cataverura i dla kogo są one przeznaczone, to koniecznie przeczytaj moją opinie na temat Cartavetura Winlandia, która jest również umieszczona na planszeo. Nie chciałem powtarzać drugi raz co sądze na temat gier z serii Cartavertura.