Bór przenosi nas do lasu, w którym wszystkie pory roku wyskoczyły naraz, a zaklinacze próbują to ogarnąć miksturami i leśnymi stworami. Na stole wygląda obłędnie – grafiki naprawdę robią robotę i od razu budują klimat „dziwnego, zaczarowanego boru”.  W trakcie rozgrywki rzucasz swoimi kośćmi i w każdej turze jedną z nich dokładasz albo do wioski, żeby odpalić konkretną akcję, albo na karty boru, by zbierać składniki i walczyć o przewagę na polanach. Z tych składników warzysz eliksiry, które dają punkty i jednorazowe efekty, a oswajane stworzenia zapewniają stałe bonusy i drobne „przeszkadzajki” wobec innych graczy. Na koniec liczy się wszystko: eliksiry, stworzenia oraz kontrolowane bory.  Lubię w Borze to, że ma proste, kościane zasady, ale jednocześnie zmusza do kombinowania, gdzie najlepiej położyć kolejną kość i kiedy zużyć eliksir, żeby naprawdę zabolało przeciwników. Z drugiej strony to gra z wyraźną losowością i sporą dawką negatywnej interakcji – potrafi być złośliwa i trochę swingowa w zależności od wyników rzutów. Dla mnie to solidny tytuł „na raz na jakiś czas”, dobry dla osób lubiących połączenie area control i worker placementu na kościach, ale niekoniecznie pozycja, do której mam potrzebę wracać bardzo często.