Betrayal at House on the Hill (trzecia edycja)

Kurcze... Mam problem z oceną tego tytułu:/. Z jedne strony wszytko hula i gra. Prostota. Dosyć szybkie akcje. Dynamika. Generalnie bardzo niski próg wejścia. Generalnie... Ale o tym za chwilę. U nas ogólnie średnio śmigają gry, które nie są kooperacyjne. Jakaś mi się trafiła delikatna grupa, która nie potrafi zaakceptować przegrywania;). A więc tutaj praktycznie zawsze ktoś ostatecznie przegrywa. I w ogólnym rozrachunku - ktoś wygrywa. Więc dla nas - rzecz z grubsza nie do przełknięcia:/. Ja problemu z tym nie mam, inni gracze też nie. Ale niektórzy już tak łatwo tego nie znoszą;). Ale to w sumie tylko takie nasze grupowe przyzwyczajenie. Komuś może to przeszkadzać, a komuś nie. Bardziej irytuje i przeszkadza mi tutaj coś innego - konkretnie moment po nawiedzeniu. W swoim założeniu pomysł świetny. Niestety to o czym wspominałem wcześniej - nie każdy ma ochotę być zdrajcą (tak, wiem że można przekazać "bycie zdrajcą" komuś innemu). Ale najbardziej irytujące jest, że księgi przetrwania i zdrajcy nie są do końca... ekhm... jasne? Bo o ile w księdze przetrwania mamy burzę mózgów i kilka osób może mieć łatwiej zinterpretować zasadę przetrwania, o tyle zdrajca ma zdecydowanie ciężej. I jeżeli trafi na kogoś kto nie do końca ogarnia i przyswaja planszówkowe zasady, to będzie miał problem ze zrozumieniem zasad z księgi. I to jest nomen omen coś co tą grę na naszej półce zabiło:/. Bo jest bardzo fajnie wydana, ma masę komponentów, ładne kafelki, proste i czytelne karty, figurki, szybką i dynamiczną akcję, scenariusze, na dobrą sprawę nawet delikatną fabułę, interesujące rozwiązania, niepewność kto zostanie zdrajcą, o tyle właśnie komplikacja zasad po każdym nawiedzeniu wszystko psuje. Ja z tym problemu nie mam. Ale mniej kumata załoga (albo dzieciak) po prostu księgi zdrajcy nie ogarnie. Ale tym samym wiem, że gry z syndromem zdrajcy u nas nie zahulają. Poza tym nie mam zamiaru być rozwodnikiem;).