Szybka rozgrywka, niski próg wejścia. Zagrasz wspólnie ze znajomymi jak i w rodzinnym gronie. Przygoda odbywa się w nawiedzonym domu, a o jej szczegółach decydują scenariusze. Zaczynamy jako drużyna, ale z biegiem rozgrywki pojawiają się omeny. Rzuty kością sprawią, że pojawi się nawiedzenie. Jeden z graczy może stać się zdrajcą i od tej pory będziemy grali wg różnych reguł przeciwko sobie. Ciekawa gra, dzieci uwielbiają. Kafle lokacji są tektury, która się wykrzywia - minus.

Zastanawiam się, czy powiniem oceniać gry przygoddowe. Mało w nie gram, jeszcze mniej posiadam w kolekcji. Ale w sumie na zasadzie: nie znam się, to się wypowiem. Zagrałem kilka partii, bawiłem się nieźle, nie odmówię w przyszłości partyjki, ale.. to nie moja bajka. Mimo wszystko. Sama gra bardzo prosta: jesteśmy ekipą, która z jakiejś przyczyny znalazla się w domu na wzgórzu. Łazimy po nim, odkrywając kolejne pokoje i turlamy kośćmi zgodnie z instrukcją. W pewnym momencie, po wyrzuceniu odpowiedniej ilości oczek, następuje nawiedzienie i jeden z graczy, zazwyczaj (bo nie zawsze), zdradza. I zaczyna się polowanie na siebie, zgodnie z celami scenariusza zespołu i zdrajcy. Proste? Bardzo proste.. grałem z wyluzowaną ekipą, muzyczką, zapalonymi swieczkami.. było śmiesznie w sumie. Bardziej śmiesznie niż strasznie. Ale bawiliśmy się bardzo dobrze. Więc ok. Ale chyba to wszystko. Nie mam porównania czy te wszystkie Posiadłości Szaleństwa czy Horrory w Arkham dają podobny fun, czy są lepsze/gorsze, bo w te ostatnie nie grałem. Tu jest przyjemnie, ale czy wybitnie? Nie potrafię ocenić..

Kurcze... Mam problem z oceną tego tytułu:/. Z jedne strony wszytko hula i gra. Prostota. Dosyć szybkie akcje. Dynamika. Generalnie bardzo niski próg wejścia. Generalnie... Ale o tym za chwilę. U nas ogólnie średnio śmigają gry, które nie są kooperacyjne. Jakaś mi się trafiła delikatna grupa, która nie potrafi zaakceptować przegrywania;). A więc tutaj praktycznie zawsze ktoś ostatecznie przegrywa. I w ogólnym rozrachunku - ktoś wygrywa. Więc dla nas - rzecz z grubsza nie do przełknięcia:/. Ja problemu z tym nie mam, inni gracze też nie. Ale niektórzy już tak łatwo tego nie znoszą;). Ale to w sumie tylko takie nasze grupowe przyzwyczajenie. Komuś może to przeszkadzać, a komuś nie. Bardziej irytuje i przeszkadza mi tutaj coś innego - konkretnie moment po nawiedzeniu. W swoim założeniu pomysł świetny. Niestety to o czym wspominałem wcześniej - nie każdy ma ochotę być zdrajcą (tak, wiem że można przekazać "bycie zdrajcą" komuś innemu). Ale najbardziej irytujące jest, że księgi przetrwania i zdrajcy nie są do końca... ekhm... jasne? Bo o ile w księdze przetrwania mamy burzę mózgów i kilka osób może mieć łatwiej zinterpretować zasadę przetrwania, o tyle zdrajca ma zdecydowanie ciężej. I jeżeli trafi na kogoś kto nie do końca ogarnia i przyswaja planszówkowe zasady, to będzie miał problem ze zrozumieniem zasad z księgi. I to jest nomen omen coś co tą grę na naszej półce zabiło:/. Bo jest bardzo fajnie wydana, ma masę komponentów, ładne kafelki, proste i czytelne karty, figurki, szybką i dynamiczną akcję, scenariusze, na dobrą sprawę nawet delikatną fabułę, interesujące rozwiązania, niepewność kto zostanie zdrajcą, o tyle właśnie komplikacja zasad po każdym nawiedzeniu wszystko psuje. Ja z tym problemu nie mam. Ale mniej kumata załoga (albo dzieciak) po prostu księgi zdrajcy nie ogarnie. Ale tym samym wiem, że gry z syndromem zdrajcy u nas nie zahulają. Poza tym nie mam zamiaru być rozwodnikiem;).