W A.D.E.L.E. nie ma obcego, która gani za nami starając się bliżej z nami przywitać. Jednak czuć tu te emocje w brzuszku jak nagle drzwi zamykają nam drogę ucieczki, a ogień rozprzestrzenia się po statku. Podoba mi się też w A.D.E.L.E. ta ograniczona komunikacja kiedy nasz zbuntowany komputerowy anioł nas podsłuchuje, a my musimy wspólnie planować nasze akcje. Najważniejsza dla mnie jest to, że każdą stroną grało mi się dobrze i zapewniało mi to inne doświadczenia płynące z rozgrywki. Kto by też pomyślał, że doręczanie ziemniaków będzie takie niebezpieczne. Ostateczny werdykt: Hello zaśpiewam ci, że warto było otworzyć te kosmiczne drzwi.

Jeden z największych zawodów tego roku. Gra, która na papierze ma wszystko - ciekawy motyw, pomysł, przepiękną, wręcz filmową okładkę. Rozgrywka w Adele jest podzielona na rundy. W każdej z nich gracze będący załogą, wybierają akcje i kładą na nich swoje kosteczki. Robią to w ukryciu przed tytułową Adele, która jest Sztuczną Inteligencją i niejako zarządza statkiem. 1 vs many. No i byłoby ok, gdyby w sumie spora ilość zasad i możliwości nie przełożyła się na robienie wyłącznie kilku rzeczy (wśród załogi) - chodzenie, szukanie przedmiotów, wyłączanie reczy zrobionych przez Adele i pick-up and deliver. To tyle. Chodzimy, podnosimy znajdźki i zanosimy je w odpowiednie miejsca. Nie gralem postacią Adele (czyli komputerkiem), ale wiem, ze tez i osobie, ktora grala podobało sie srednio. Szkoda. Zmarnowany pomysl i potencjal.