Do czterech manipulatorów, skrytych intrygantów i zakulisowych szarych eminencji może sterować poczynaniami pięciu imperiów w bardzo „grzeotronopodobnych” realiach. Nie gra tu się jednym, wybranym królestwem, a rozgrywa wszystkie przeciw wszystkim i każde przeciw każdemu, jeśli tak podyktuje egoistyczny interes własny. Przed rozgrywką każdy losowo ustala, jak bardzo lojalny jest wobec pogrążonych w chaosie królestw. Wynik tego losowania pozostaje tajny dla reszty graczy. Określa on też jak wiele punktów zwycięstwa przyniesie graczowi powodzenie konkretnego królestwa po finalnej, czwartej rundzie. Kiedy uczestnicy rozgrywki wylosują różne, nawet sprzeczne ze sobą priorytety, gra nabiera wyrazistości i obfituje w zwroty akcji. Jeśli widać że przynajmniej dwóch gra na to samo królestwo, robi się schematycznie i przewidywalnie, a nie o to tu chodzi. Cel gry jest banalnie prosty. Królestwa, wobec których jesteśmy bardziej lojalni, mają lepszy mnożnik punktów z opanowanych przez nie miast. Chcemy, żeby im się wiodło. Nie chcemy, żeby dobrze się miało to, które daje nam punkty ujemne. Nasze cele realizujemy obsadzając swoimi agentami stanowiska w królewskich radach. Potem odpalamy akcję z danej fuchy w konkretnym królestwie i posyłamy kosteczki armii na śmierć. Gra ma bardzo sprytny mechanizm premiujący obsadzenie stołka w mało popularnym królestwie. Nasz nominat wykonuje też akcje w zastępstwie nieobsadzonych stanowisk niższego rzędu. Często trzeba umieścić swojego człowieka w takiej Radzie, żeby rywal za bardzo się nie rozbrykał. Bardzo szybko człowiek orientuje się, że w Wojnie Szeptów zagrywasz karty królestw albo giniesz. Każda kraina ma przypisaną sobie talię kart, z których każda zapewnia akcję zwykłą, wzmocnioną i potężną w zależności od ilości i rodzaju odrzuconych z ręki innych kart przy jej zagrywaniu. Te karty bardzo robią robotę, gdyż pozwalają bardzo namieszać w układzie sił na planszy. Obszar gry ma kształt koła, co daje fajny klimat oraz nieliche opcje strategiczne. Każde królestwo ma swoją specyfikę i własne atuty oraz słabości. Walka w tej grze jest prosta do bólu zębów i nie odwraca uwagi od najważniejszego, czyli knucia i politykierstwa. W jednej radzie zasiądą agenci kilku, wrogich sił, z których każda będzie grała na siebie.Akcja wykonana w królestwie przez jednego gracza, może być chwilę później zanegowane lub obrócona w niwecz przez rywala. Gra toczy się o kontrolę nad obszarami miejskimi, bo właśnie tam biją źródełka pezetów. Kiedy widać że postawiliśmy na złego konia, można dokonać wolty. W trakcie rozgrywki da się zmienić swoje lojalności, zamieniając miejscami i odkrywając dwa żetony ba swojej planszetce. W ten sposób dajemy wrogom cenną informację o tym na kogo gramy. Bardzo często ostatnia runda jest festiwalem zmian barw klubowych. Kiedy już nic innego nie pozostaje, gra się w otwarte karty. Wojna Szeptów jest szybka. Godzinka gry mija szybciej niż ósmy sezon Gry o Tron, a jest od niego sto razy lepsza. Przegrywa się o te kilka punktów, które natychmiast stają się zarzewiem rewanżu. „Chaos is a ladder”