Wicehrabiowie Zachodniego Królestwa

Masa ciekawych pomysłów a przyjemności z gry tak niewiele. Wyraźny przesyt zasad (podobnie jak w Palladynach) może zmęczyć nawet zagorzałego eurosucharzystę. Gra z wieloma drogami do zwycięstwa tylko dlaczego ta droga wokół zamku jest taka zawiła w przenośni i dosłownie? Dosłownie bo nasz tytułowy wicehrabia musi poruszać się zarowno po dużym jak i po małym okręgu (innego typu akcje zależne od położenia). Punkty są wszędzie, na obu rondlach co ogranicza interakcję. Nie da się zrobić wszystkiego (wykończymy biednego wicehrabię i jego konia). Ciężko zbudowanej talii również nie da się szybko przebranżowić więc raz ukierunkowana specjalizacja na 1-2 źródła punktowania + handel do zdobywania zasobów pozostaje już z nami do końca gry. Nawet przy grze na 3 osoby może się zdarzyć że nie wchodzimy sobie w paradę tylko ciułamy punkty nie zważając na przeciwnika (w mojej pierwszej rozgrywce tak było). W Wicehrabiach podobało mi się: + regulowanie czasu rozgrywki talią kart długów bądź lenna (jak Cię rozgrywka zmęczy to dążysz do kolizji cnut i korupcji) + zarządzanie 3 kartami mieszczan na swojej planszetce + niepewność do samego końca co do czasu i wyniku rozgrywki (brak toru punktacji) Wadziło: - ruch Wicehrabiego po planszy (ilość ruchów zdefiniowana na wybranej karcie) - podwójny rondel - brak możliwości reagowania na poczynania współgraczy ze względu na wcześniej dobrane karty pod daną specjalizację Nie jest to zła gra ale najwidoczniej Shem Phillips nie jest moim ulubionym twórcą planszówek. Każda kolejna jego gra jest godna sprawdzenia ale niekoniecznie musi mi dawać radość z rozgrywki.