Watergate

Dobra lekcja historii to taka, dzięki której można popełniać nowe, pouczające błędy, a że Watergate potknięć nie wybacza, nauka nigdy nie idzie w las, w przeciwieństwie do świadków przekrętów administracji Nixona. Prezydenccy krętacze muszą przetrwać do czasu, aż medialną burza uda się uciszyć, zaś dzielni redaktorzy The Washington Post w imię prawdy i wolności słowa starają się przyszpilić Nixona na korkowej tablicy, wiążąc go żelaznym łańcuchem dowodów z dwoma informatorami. Losy zimnowojennego mocarstwa ważą się na prostym torze przewag, gdzie za pomocą zagrywanych z ręki kart każdy z adwersarzy przeciąga na swoją stronę kilka znaczników, bądź poświęca kartę dla odpalenia istotnego wydarzenia, które może wstrząsnąć fundamentami rozgrywki. Trzeba decydować, czy zagrać kartę w celu poruszenia znacznika inicjatywy, impetu lub dowodu, co ma mniejszy efekt, lecz użyta w ten sposób karta powróci na rękę po przetasowaniu odrzuconych, czy też poświęcić ją na wydarzenie i liczyć się z jej utratą. Dziennikarze muszą przywołać informatorów na planszę dowodów i ułożyć siatkę powiązań ze zdobytych znaczników. Administracja prezydencka ucisza whistleblowerów i odcina łańcuchy powiązań. Każda strona ma wykluczające się cele do zrealizowania i musi walczyć o pozyskanie środków do ich urzeczywistnienia. Poza przeciąganiem liny trzeba też kontrolować sytuację na planszy dowodów. Wydarzenia dlatego są tak mocarne, gdyż potrafią zmienić położenie kilku znaczników jednocześnie, a w realiach Watergate oznacza to stan przedzawałowy, nagłą siwiznę i gwałtowną potrzebę uzupełnienia poziomu kofeiny w organiźmie. Albo reagujesz szybko i zdecydowanie, albo to ty jesteś reagowany. Karty w grze mają swoją osobowość, tło historyczne i bywają sprofilowane pod konkretną sytuację lub nawet kartę z obozu przeciwnika. To dodaje starciu pikanterii, a także zachęca do zapoznania się z backgroundem, który z resztą jest w instrukcji bardzo ciekawie przedstawiony. Watergate to gra oko za oko, wet za wet. Strata inicjatywy boli, bo rozgrywający ma więcej kart. Pozyskanie impetu to bonusy dla dziennikarzy i sposób na wygraną Nixona. Zdobywanie oraz manipulowanie dowodami znakomicie żeni mechanikę z klimatem rozgrywki i sprawia, że małe kartoniki nabierają przełomowego znaczenia. Watergate jest dynamiczną i nieubłaganie rywalizacyjną planszówką, pod z pozoru nieatrakcyjną powierzchownością ukrywa żywy ogień.