Budowałem zamki z piasku, przyznaję bez bicia. A chwilę potem burzyłem je improwizowanym sprzętem oblężniczym, żeby następnego dnia w zadumie kontemplować starożytne ruiny piaskowej cywilizacji. Teraz mam to samo w pudełku. Najprawdziwsza zabawka do pogrania, która mechanicznie udała się doktorowi Knizii tak samo, jak te moje zamki. Stoi to w miarę prosto, prawie przypomina to, czym miało być i absolutnie nikt nie jest w stanie zrozumieć twojego zachwytu nad tym pokracznym arcydziełem. Ale bez obaw. Współcześni zawsze nie doceniają dzieł geniuszów. W Twierdzy genialne pomysły stoją na murach ramię w ramię z przynajmniej kontrowersyjnymi rozwiązaniami. Ścisłe ograniczenie liczby kart w talii gracza do tuzina, z czego dwie odpalają niemiłe karty oblężeń jest fantastycznym zagraniem. Konieczność odrzucenia dwóch z nich zanim dobierze się rękę, to czystej próby dzieło szalonego geniusza. Nigdy nie wiesz, czy twoja ręka nie zagra przeciwko tobie i czasami masz nieodpartą chęć sięgnąć po piłę łańcuchową, żeby rozwiązać problem złośliwie losowego dociągu „Evil Dead style”. W Twierdzy nie ma przerzutów, więc walka jest tu zawsze hazardem. Nie ma co liczyć na łaskę kości, bo jej się nie uświadczy. Jedyne, co jest pewne, to ciężka praca. Tylko ulepszanie talii o karty zwiększające pozyskiwanie surowców i poprawiające tempo kopania tunelu gwarantuje pewny progres. Nie mam z tym najmniejszego problemu. Lubię kopać. Wykopałem kiedyś ziemiankę tam, gdzie miałem zrobić rabatki i na brodę Gimliego, nikt nie był w stanie eksmitować mnie z mojej mini Morii. Twierdza zmusza do gaszenia kilku pożarów na raz za pomocą niewystarczających sił i środków z minimalnym prawdopodobieństwem sukcesu. Można to polubić, takie ekstremalnie niesprawiedliwe wyzwanie. Każdy, kto ma dzieci w liczbie większej od zera, żyje w stanie permanentnego zagrożenia i apokaliptycznego kryzysu, zatem orczy szturm na mury to dla niego ekwiwalent chwili błogiego relaksu. Gra dość kreatywnie rujnuje wszelkie plany, marzenia i torpeduje wysiłki graczy. Katapulta rozwala karty i stanowiska do craftingu. Wieża oblężnicza dostarcza trolla, który blokuje drogę ucieczki. Spod gruzów wyskakują gobliny i trzeba się ich pozbyć szybko i skutecznie, jak sąsiada spotkanego na mieście, zanim wciągnie nad w bagno epopei o rodzajach żwirku dla kota. Orki kradną złoto i szacun dla nich za prostolinijność. Wyczerpanie zapasów złota lub stosów złych kart albo przeludnienie orków na murach oznacza game over. Jest czego się bać i trzeba zrobić wszystko, żeby stamtąd jak najszybciej uciec, dokładnie jak z imienin najdroższej ciotuni. Twierdza jest grą sentymentalną.