Trickerion: Legends of Illusion

Trickerion był dla mnie owiany tajemnicą. Widziałam o nim jedynie, że gra jest trudna, bardzo klimatyczna i gameplayowo to świetne euro. Po 3 partiach mam wrażenie, że nic z tych zasłyszanych tekstów nie było prawdą. Bardzo podoba mi się temat: jesteśmy iluzjonistami i przedstawiamy nasze sztuczki na deskach teatru. Przed tym musimy się przygotować, nauczyć sztuczki i zaopatrzyć w niezbędne przedmioty. Jednak klimatu tu nie czuję, choć widać, że ilustratorzy bardzo starali się go nadać. Czy gra jest trudna? No lekkie, rodzinne euro to, to nie jest, ale zasady też nie są bardzo skomplikowane. Wszystkie akcje fajnie łączą się z tematem, więc bardzo łatwo zapamiętać, co możemy robić. Największa trudność tkwi pewnie w mechanice programowania akcji, kiedy to na etapie planowania musimy zdecydować, które akcje będziemy chcieli wykonać. Czy to tak dobra gra, jak słyszałam? Dla mnie jest to poprawne, dobrze działające euro z bardzo ciekawym tematem. Jednak grając w Trickeriona mam wrażenie powtarzalności ruchów. Każda runda (a jest ich aż 7) to tak naprawdę zdobycie przedmiotów lub zasobów i przygotowanie sztuczek i tak w kółko, oczywiście z różnych skutkiem, niekiedy będziemy musieli zrezygnować, z którejś akcji na rzecz innej, bardziej korzystnej, ale schemat jest dość podobny. Partii w Trickeriona nie odmówię, ale moje oczekiwania odbiły się od rzeczywistości. Ocena po 3 partiach w 3 i 4 osoby. Średni czas gry = 3:24 h.