W tej grze nawet najlepsi przyjaciele będą patrzeć sobie na ręce, ale nie przez brak zaufania, a z powodu głównej mechaniki polegającej na zagrywaniu kart z ręki na podstawie tego jakie karty mają nasi sąsiedzi. Brzmi ciekawie, ale w praktyce przez sporą rotację kart na ręku ciężko sobie coś zaplanować, raczej zagrywamy to, co akurat nam się nasunęło. Dodatkowo spora losowość w dobieraniu kart na rękę i w pojawiających się wioskach potrafi dać się we znaki. Najfajniej się wybiera moce swojego plemienia, ale jest to wybór 2 z 4, więc nie ma tu dużo myślenia. Gra działa, ale nie wywołuje we mnie większych emocji. Mimo wszystko polecam sprawdzić, bo zamysł jest ciekawy i może akurat wam się spodoba, ja zagram, choć na pewno nie zaproponuję.

Bardzo przyjemne średniej ciężkości euro. Prostota zasad powoduje i szybkość rozgrywki na 2-3, że gra dość często będzie lądowała na stole jako odskocznia od cięższych tytułów. Gra ma jednak swój dość spory minus, czyli downtime, który zaczyna się pojawiać podczas rozgrywki na większą liczbę graczy. W grze zagrywa się jedną z pięciu kart dostępnych na ręce i efekt lub wymagania zagrania karty można sprawdzić tak naprawdę dopiero w swojej turze (wymagania widoczne na kartach są uzależnione do tego jakie karty na ręce mają inni gracze). W związku z tym planowanie jest dość utrudnione (bo nigdy nie wiadomo czy jakiś z graczy np. nie odrzuci 3 kart i nie dobierze nowych) co przy 2-3 graczach jest jeszcze do przeżycia. Na 4 i 5 niestety w tą grę nigdy nie zagram widząc ten minus.

Niewiele znam gier, które wykorzystują w rozgrywce rewersy kart. I to w bardzo fajny sposób. Plemiona Wiatru właśnie to cechuje, co nakręca dynamiczność rozgrywki. Koncepcja jest wyścigowa, bo zapełniamy naszą planszę kafelkami, aby wystawić pięć wiosek, co aktywuje koniec gry. Siłą napędową są właśnie karty akcji, które w wymogach mają wskazane warunki związane z posiadaniem przez nas lub sąsiadów konkretnych kolorów kart. Całościowo to bardzo przyjemny tytuł :)