Wyobraź sobie, że jesteś wielkim i potężnym imperium i twoim celem jest zniszczenie obozowiska rebelii, które jest gdzieś w kosmosie. Twoim zadaniem jest penetrować planety pokrzyżować wykonywanie celów rebelii oraz te epickie bitwy na planetach. W przypadku grania rebelią jest na odwrót. Rozwijaj bazę i staraj się by była ukryta dla imperium, wzmacniaj się i wykonuj cele które pomogą przezwyciężyć imperium! Świetna gra polecam zaopatrzyć się w dodatek

Dla mnie jest to najbardziej klimatyczna gra z tego uniwersum. Lubię grać zarówno Rebelią, jak i Imperium. Rozgrywka bywa dość długa, więc trzeba zapewnić sobie więcej wolnego czasu. Gra zawiera różne „smaczki”, które rozpoznają fani Star Warsów. Moim zdaniem tytuł obowiązkowy, zwłaszcza dla osób lubiących tę znaną trylogię George’a Lucasa. Najfajniejsze w tej grze jest to, że sama rozgrywka jest na tyle ciekawa i przemyślana, że może się spodobać nie tylko fanom tych filmów.

Prawdziwy must have dla fanów Star Wars. Pięknie pokazana asymetria obu stronnictw i ich cele. Gracz Imperium ma ogrom wojska i szuka bazy Rebelii, abyu ją zniszczyć. Rebelia zaś musi dobrze ukryć bazę i wykonywać cele mające na celu zwiększenie jej poparcia w galaktyce. Mamy tu możliwość rozegrania alternatywnej wersji wydarzeń znanych z najstarszej trylogii Wojen Gwiezdnych. Mechanicznie czuć też trochę vibe Twilight Imperium. Polecam grać z dodatkiem, który dodaje strategii zmniejszając losowość walki. No i dla mnie to gra tylko i wyłącznie dwuosobowa.

Ogromny hype i wielkie rozczarowanie. Wymieniana nieustannie w topce gier dwuosobowych, zbierająca laury, a dla mnie zbyt rozciągnięta i przez sporą część partii pozbawiona emocji. Bardzo chciałem ją lubić, bo gramy zwykle we dwoje, bo lubię uniwersum, bo dostałem ją na prezent, ale po prostu mi nie siadła. Gra działa, ale to dla mnie tyle. Zabawa w chowanego na planszy dla mnie lepiej się sprawdza w grach hidden movement typu Poszukiwania Pierścienia, gdzie przez większość gry czujemy nóż na gardle i cały czas staramy się przechytrzyć przeciwnika. Chyba tego mi brakowało najbardziej, losową walkę można jeszcze wybaczyć, ale w naszych partiach ciekawy outplay dział się raz, może dwa razy na grę, to trochę mało jak na 3 godziny rozgrywki. Oczywiście widzę te szachowe zagrywki z podpuszczaniem przeciwnika, nie są to jednak rzeczy w żadnym wypadku epickie. Oczywiście można sprowadzić jakąś fabularnie dobrą postać na złą drogę, tworząc własną historię w świecie SW, ale czy to mi wystarcza? Nie bardzo. Dla mnie gra tylko ok, nie rozumiem zachwytu.