#LutyZLacertą #Spiritisland Spirit Island to gra, która wprost uwielbiam za poziom kombinowania. Chociaż dla innych to suche euro, ja czuję tam klimat i dreszcz emocji. Myślę, że każdy kto ją ograł, znajdzie w tym krótkim opisie wszystko co najwazniejsze: - Spójrz Błyskawico Z Serca Burzy! Czy widzisz to co ja? - Musimy ostrzec Dahan! To najeźdźcy! 😱 - Nasza wyspa jest w niebezpieczeństwie! 😔 - Kolosalna Siło Ziemi....czy oni chcą się tu osiedlić? 😡 chcą zburzyć nasz spokój? Zakłócić naszą harmonię? Nie możemy im na to pozwolić! - Nie pozwolimy im budować tutaj swoich wiosek i osad....nie pozwolimy im eksplorować i niszczyć naszej wyspy! - Boję się....czuję niepokój i coraz większy strach! Jest ich coraz więcej i więcej! 😭 - Kiedy zaatakują naszą wyspę, będziemy wspierać mieszkańców w obronie, zaatakujemy ich i zmusimy do ucieczki! - A jeżeli nasze moce będą niewystarczające? Czy zagraża nam zaraza? 😱 - Nie myśl o tym....miejsca kultu zwiększą ich zasięg. Połączymy nasze siły i będziemy się wspólnie wspierać. Musimy ich pokonać!!!....

#LutyZLacertą #SpiritIsland Uwielbiam gry z klimatem, a to jedna z tych gier gdzie można się naprawdę wczuć w obrońców wyspy. Zastraszanie najeźdźców i generowanie strachu jest tym co wzbudza we mnie dzikie uczucie radości 😈. Ale żeby nie być jednostronną postanowiłam spojrzeć na sytuację oczyma drugiej strony. Wpadł mi w ręce dziennik jednego z odkrywców i chętnie podzielę się nim z Wami 😉 *** Dzień 100 Po ponad trzech miesiącach żeglugi dotarliśmy na wyspę. Wygląda na to, że jest bezludna. Właśnie takiej szukaliśmy by stworzyć na niej naszą kolonię. Nasze stopy poczuły ciepły piasek. Obsypywał nasze zbolałe kończyny niemal jak żywa istota. Ale przecież piasek nie może być żywy... *** Dzień 103 Rozbiliśmy obóz na skraju dżungli. Staramy się poznać wybrzeże. Wkrótce ma wyruszyć ekspedycja w głąb wyspy. Pogoda jest tu strasznie zmienna. Dzisiaj w nocy obudził nas silny wiatr... Skierowany jakby tylko na nas... Potem było tylko gorzej... Rozpętała się straszliwa burza... Porwała nasze szałasy... Kilku naszych ludzi straciło życie zostając przywalonych potężnymi balami... Głos Burzy... *** Dzień 105 Od samego rana piecze słońce, niektórzy z nas mają już poparzenia. Jeszcze nigdy nie doświadczyłem takiej mocy tej najjaśniejszej gwiazdy. Mimo to udało nam się już trochę zadomowić i nasz obóz powoli zamienia się w osadę... Kiedy słońce jest wysoko na piasku pojawiają się cienie, ale kiedy próbujemy się w nich skryć, znikają... Cień Migoczący Niczym Płomień... *** Dzień 111 Nasi ludzie wyruszyli w głąb dżungli. Mają znaleźć dogodne miejsce by założyć tam nową osadę. Dobrze gdyby było ujście pitnej wody. Kończą nam się zapasy i odwodnienie daje się we znaki. Niektórzy z załogi mają już zwidy i doświadczają niewytłumaczalnych rzeczy. Koszmary związane z pobytem na wyspie to już codzienność... Zsyłający Sny i Koszmary... *** Dzień 120 Wróciła część załogi z informacją, że znaleźli dogodne miejsce na osadę. Jutro mamy przenosić nasz obóz. Niestety nie wszyscy pójdą z nami. Ktoś musi zostać i pilnować osady na nabrzeżu. Mamy jednak problem ponieważ nikt nie chce zostać na plaży. W nocy ocean wdziera się na nią, niczym wygłodniała bestia i poluje na nas, wciągając ofiary w swe głębiny... Zryw Wygłodniałego Oceanu... *** Dzień 126 Od 5 dni mieszkamy w dżungli. Mamy wodę ze źródła i owoce do jedzenia. Ale wszyscy czują się tu nieswojo. Tak jak by ktoś nas obserwował... Rzeka odchodząca od źródła co noc zmienia swój bieg i coraz bardziej zaczyna otaczać naszą osadę... W promieniach słońca woda pięknie migocze, ale gdy tylko ktoś chce się iść wykąpać staje się mętna i porywista... Skąpana Słońcem Rzeka... *** Dzień 129 Coraz więcej osób czuje niepokój i strach... Jakaś tajemnicza siła próbuje nas chyba przepędzić z wyspy. O brzasku obudził nas hałas szeleszczenia liści i trzaskania gałęzi... Naszym oczom ukazał się niesamowity widok. Z naszych owocowych drzew nie zostało nic... Uschły... W jedną noc!! Ale to nie jest najdziwniejsze... Nasze namioty i szałasy zostały oplecione lianami, a brzeg rzeki porosły cierniste krzewy... Otaczają nas... Nieokiełznany Siewca Zieleni... *** Dzień 131 Jesteśmy otoczeni cierniami, okaleczają nas gdy chcemy iść po pożywienie... Rany się nie goją, nie mamy opatrunków, wdają się zakażenia... Nie mamy już sił... Dzisiaj rozszalała się burza z piorunami. Spadały na ziemię niczym ostre sztylety. Wielu naszych poległo od uderzenia pioruna... Jest nas coraz mniej... Błyskawica Z Serca Burzy... *** Dzień 133 Jesteśmy już na skraju wyczerpania emocjonalnego... Głodni... Spragnieni... Nie mamy dokąd uciec... Strach... Strach... Strach... Wszędzie czai się COŚ... Mimo, że jakimś cudem udaje nam się założyć kolejne osady, giną one w dziwnych okolicznościach... Nikt nie wie co się z nimi dzieje... Strach... Strach... Ale co to?! Ziemia się rozstępuje pod naszym obozowiskiem! Jesteśmy zgubieni! Wszyscy zaraz umrzemy... Ziemia nas pochłania... Kolosalna Siła Ziemi... ***